وی عماد الدین ابو الحسن علی بن محمد بن علی طبری معروف به کیاهرّاسی [2] از فقهای شافعیه بود. اصل وی از خراسان بود. پس از مدتی به نیشابور رفت و در محضر امام الحرمین جوینی فقه آموخت و در آن علم به مهارت و شهرت دست یافت؛ سپس به بیهق و بعد از آن به عراق هجرت کرد و منصب تدریس را در مدرسه نظامیه بغداد بر عهده گرفت؛ تا اینکه در سال 504 در گذشت.
کتاب وی از مهمترین کتب تألیف شده شافعیان در احکام القرآن است؛ چون او در آن کتاب نسبت به مذهب شافعیه تعصب ورزیده و با تمام توان کوشیده است آیات قرآن را متناسب با مذهب خویش تفسیر کند. وی در مقدمه کتاب می‌گوید: «مذهب شافعی محکمترین، استوارترین و برترین مذاهب است و نظر شافعی در بیشتر زمینه‌ها و مباحث فراتر از حدّ ظنّ و گمان و مقرون به حقیقت و یقین است و خداوند ابواب مختلف حقایق را بر وی گشود و اسباب فهم آن را بر او آسان کرد و حجاب را از مقابل دیدگانش زدود ...».
وی اینچنین به مذهب شافعی تعصب می‌ورزد و می‌کوشد آن را بر مذاهب دیگر ترجیح دهد؛ فضیلتی که بسادگی برای دیگران میسر نشد. ذهبی می‌گوید:
«آوردن چنین مطالبی در مقدمه کتاب، گویای این است که این مرد نسبت به مذهب خویش تعصب زیادی دارد و گواه این است که روش او در این کتاب، دفاع از اصول و فروع مذهب شافعیه است و همین روش او را به تفسیر به رأی و تأویل آیات سوق داده است.- ذهبی می‌گوید:- خود به این کتاب مراجعه کنید تا متوجه میزان