ابوبکر احمد بن علی رازی مشهور به جصّاص (متوفای 370) است. او در زمان حیاتش، امام مذهب حنفی بود و ریاست مذهب به او منتهی می‌شد. وی صاحب تألیفات فراوانی است؛ از جمله، احکام القرآن که آن را بر اساس مبانی مذهب ابو حنیفه نوشت و از مهمترین کتب مدوّن در این موضوع به شمار می‌رود و شاید مفصل‌ترین آنها باشد. او در این کتاب به صورت گسترده به جوانب مختلف معانی آیات الاحکام پرداخته و به دور از تعصّب و گرایش مذهبی در بسیاری از مطالبی که نوشته است، آزادانه تمام جوانب قضایا را بررسی کرده است؛ گرچه استاد ذهبی او را به تعصب نسبت به مذهب حنفی و تلاش در جهت تخطئه سایر مذاهب متهم کرده است ولی ما در وی غرض‌ورزی و تعصب ناروا نیافتیم؛ بلکه مطلوب وی بیان حقیقت است آنگونه که خود تشخیص داده است. مثلا در آیه «ثُمَّ أَتِمُّوا الصِّیامَ إِلَی اللَّیْلِ» [1] می‌کوشد تا آیه را دلیل بر آن بگیرد که حتی کسی که روزه استحبابی گرفته