تألیف ملّاصالح بن آغا محمد برغانی قزوینی حائری (متوفای حدود سال 1270).
او از عالمان و محدثان برجسته قرن سیزدهم به شمار می‌رود و آثار و نوشته‌هایش در تفسیر و حدیث و دیگر رشته‌های علوم اسلامی، مشهور است. وی سه تفسیر دارد:
1. تفسیر کبیر و گسترده در 17 مجلد که تاکنون به شکل دستنوشته و در کتابخانه خانواده وی در شهرستان قزوین محفوظ است. روش وی در این تفسیر همانند تفاسیر روایی عصر متأخّر (نور الثقلین و برهان) تنها نقل روایات منقول از ائمه اطهار علیهم السّلام در ذیل آیات، است و بدون هیچگونه اظهار نظر یا جرح و تعدیلی از کنار آنها گذشته است؛ با این تفاوت که وی تنها به روایاتی توجّه داشته که مورد پسند او بوده؛ و دیگر روایات را رها ساخته است. پیش از این، بر این شیوه خرده گرفتیم که:
چه بسا روایتی که از نظر او ناپسند ولی از دیدگاه دیگران پسندیده است. از این گذشته، با چنین رویّه و عملکردی، راه تحقیق پیرامون احادیث تفسیری بسته می‌گردد.
2. تفسیر متوسّط- در سه جلد- به همان شیوه تفسیر کبیر ولی با حذف اسناد.
این تفسیر در دست چاپ است.
3. تفسیر مختصر- در یک جلد- که با گزیده‌هایی از متون روایات تفسیری