مؤلف آن محمد بن محمد رضا بن اسماعیل بن جمال الدین قمی معروف به مشهدی است که در حدود سال 1125 بدرود حیات گفت. علت شهرت وی به «مشهدی» آن است که در جوار حضرت امام علی بن موسی الرضا علیه السّلام در شهر مقدس مشهد اقامت گزید. وی از محضر ملا محسن فیض کاشانی بهره برده و در تفسیر قرآن از راه و روش او پیروی کرده است.
تفسیر مشهدی، در حقیقت چکیده مهمترین تفاسیر شیعه امامیه است. مؤلف آن، عبارات نغز و والا و تعابیر ناب و خالص را از لابه‌لای کتب و تألیفاتی که خوانده، برگزیده است؛ مانند استاد خود ملامحسن فیض کاشانی، در شیوانویسی از سبک ابو سعید شیرازی بیضاوی پیروی کرده است؛ همان گونه که در ترتیب تبویب تفسیر از شیوه طبرسی در «مجمع البیان» بهره جسته است.
علاوه بر آن، وی نکات فراوانی را که در «تفسیر کشّاف» زمخشری و «حواشی» شیخ بهائی پسندیده در تفسیر خود آورده است؛ از این رو تفسیر وی، چنانکه خود در مقدمه تصریح کرده و نیز بر حسب آنچه در تقریظ علامه مجلسی و محقق خوانساری بر تفسیر او آمده است؛ و ما در مقدمه‌ای که بر این تفسیر نوشته‌ایم بدان اشاره کرده‌ایم به صورت مجموعه‌ای از گزیده آثار و آراء در آمده است.