تفسیر نقلی یا تفسیر مأثور در بیان و تفصیل آیات مبهم قبل از هر چیز، بر خود قرآن استوار است و سپس بر روایات نقل شده از معصوم (پیامبر صلّی اللّه علیه و آله یا امامان معصوم علیهم السّلام که جانشینان برگزیده آن حضرتند) و بعد از آن، بر روایاتی از صحابه بزرگوار پیامبر و تابعان آنان- رضوان اللّه علیهم- که در توضیح و شرح دشواریهای آیات مبهم وارد شده است. اینکه روایات تابعان درباره تفسیر را جزو تفسیر نقلی قرار داده‌اند از آن جهت است که کهنترین کتب تفسیر نقلی مثل تفسیر ابن جریر و دیگران بر اقوال و آراء تابعان در تفسیر، به اندازه روایات مأثور از معصومین اعتماد کرده‌اند؛ لذا ملاحظه می‌کنیم که منقولات تابعان را در کنار منقولات صحابه و بلکه همطراز احادیث پیامبر صلّی اللّه علیه و آله و دیگر ائمه علیهم السّلام قرار داده‌اند. از این‌رو شایسته است از انواع تفسیر مأثور و میزان درستی و اعتبار هر نوع در زمینه تفسیر سخن بگوییم:

بی‌تردید، متقن‌ترین منبع برای تبیین و تفسیر قرآن، خود قرآن است؛ زیرا بنا به فرمایش امیر مؤمنان علیه السّلام: «برخی آیات آن، یکدیگر را تبیین می‌کنند و آیات آن گواه