«وَ مَنْ یَقْتُلْ مُؤْمِناً مُتَعَمِّداً فَجَزاؤُهُ جَهَنَّمُ خالِداً فِیها وَ غَضِبَ اللَّهُ عَلَیْهِ وَ لَعَنَهُ وَ أَعَدَّ لَهُ عَذاباً عَظِیماً» [2]. آیه، بیانگر این نکته است که قاتل مؤمن برای همیشه در دوزخ باقی خواهد ماند، در حالی که جز کافری که بر حالت کفر مرده، خلود در آتش ندارد؛ زیرا ایمان به هر اندازه که باشد موجب پاداش است. در نهایت، چنانچه در گذشته شرح دادیم باید مؤمن پاداش ایمانش را دریافت کند. [3] نیز در آیه تصریح شده که خداوند بر قاتل مؤمن خشمگین است و او را مورد لعنت و دور از رحمت خود قرار می‌دهد؛ در حالی که مؤمن هر گونه باشد- چنان که در حدیث امام باقر علیه السّلام آمده- نباید لعن و نفرین شود؛ [4] لذا اصحاب ائمه درباره این آیه سؤال‌های زیادی را مطرح کرده‌اند.
کلینی از سماعة بن مهران روایت کرده است که از حضرت صادق علیه السّلام درباره این آیه