ابو منذر هشام بن محمد بن سائب (متوفای 204) صاحب کتاب «الجمهرة»؛ مانند پدرش دانشمندی عالی قدر است. او به رغم پدرش که بیش از یک کتاب (تفسیر کبیر) از خود به یادگار نگذاشت، بیش از 100 کتاب باقی گذاشت. از پدرش و دیگر بزرگان دانش آموخت.
خود کلبی می‌گوید: «بیماری‌ای برای من پیش آمد که بر اثر آن تمامی آنچه را فراگرفته بودم فراموش کردم؛ خدمت امام صادق علیه السّلام رفتم. او شربت علمی به من نوشانید که تمامی آنچه را فراموش کرده بودم به یاد آوردم» [1]. وی مورد عنایت امام بود و امام او را به خود نزدیک می‌نشاند و همواره در تشویق و ترغیب وی در فراگیری علم مورد مهر و محبت خود قرار می‌داد. [2]

ابو محمد روح بن عباده بن علاء قیسی بصری (متوفای 205) محدث و مفسر و از حافظان و ثقات شمرده می‌شود. از شعبه و ابن جریج و غیره روایت کرده و بزرگانی همچون احمد بن حنبل از او روایت کرده‌اند.
خطیب بغدادی می‌گوید: «در سنن و احکام و تفسیر تألیف دارد و مورد ثقه است». ثعلبی در تفسیر از وی بهره برده است. [3]

ابو خالد یزید بن هارون بن زاذان واسطی (متوفای 206) از حافظان حدیث و ثقات شمرده می‌شود. او را به دانش فراوان توصیف می‌کنند.
وی تفسیری دارد که مورد بهره طبری قرار گرفته است. او در زمان خویش شهره