محمد بن مروان بن عبد اللّه بن اسماعیل نواده سدّی کبیر (متوفای 186) صاحب تفسیر و راوی تفسیر محمد بن سائب کلبی است. بزرگانی همچون اصمعی و هشام بن عبیداللّه رازی و یوسف بن عدی از وی روایت کرده‌اند. این خود دلیل اعتبار وی است؛ هر چند برخی از رجالیان عامه- طبق عادت- او را تضعیف کرده‌اند.
در پایان سند نهم از اسناد تفسیری منسوب به ابن عباس از او یاد کردیم.

وکیع بن جراح بن ملیح رؤاسی کوفی (متوفای 196) از حافظان بزرگ حدیث به شمار می‌رود و یکی از برجسته‌ترین علمای وقت دانسته شده است. رجالیان از او به وثاقت و امانت و راستگویی یاد کرده‌اند. علاوه بر زهد و پرهیز او از زخارف دنیا و گریزانی او از دربار امیران و سلاطین وقت، همه بزرگان- با آنکه بعضا او را با عنوان «رافضی» و از موالیان اهل بیت علیهم السّلام یاد می‌کنند- بر وثاقت و صداقت و امانت و زهد و ورع او اتفاق نظر دارند.
ابن معین می‌گوید: «نوشته‌ای نزد مروان بن معاویه دیدم که در آن هر یک مشایخ حدیث را با نعت و صفت خاصی یاد کرده بود؛ از جمله وکیع را با عنوان «رافضی» نوشته بود». محمد بن مروان می‌گوید: «هر که را توصیف نموده‌اند، کمتر از آنچه