مخفّفى داده پس در ايوان حجره متصل به درب شرقى صحن مقدس مى‌نشست و براى كسب اطّلاع از مردگان و تغسيل و تشييع‌جنازه و دفن ايشان جماعتى را موظّف مى‌نمود، هردسته را پى كار موظفى خود گسيل مى‌داشت و خودش بهمه ايشان نماز ميّت مى‌خواند، گاهى ميشد كه براى بيست يا سى نفر ميّت يك نماز خوانده و آنها را برميداشتند و چندين جنازه ديگر حاضر ميكردند و در آن اوان روزى در حدود هزار نفر ميمردند، بدين روش بوده تا آنكه قريب بچهل هزار نفر مردند و خود سيد باقر نيز در محرم سال هزار و دويست و چهل و شش يا هشت هجرى عازم جنان گرديد و چنانچه خودش خبر داده بود ديگر كسى بعد از او مبتلا بطاعون نشد و از تأليفات او است:

1- حواشى كشف اللثام 2- الوجيزة فى الطهارة و الصلوة و غيرها.

(اطلاعات متفرقه)

آل قفطان‌

از خانواده‌هاى قديمى نجف اشرف ميباشد كه با علم و فضل معروف بودند و علما و شعراى بسيارى از ايشان برآمده‌اند. كلمه قفطان، عجمى و نوعى از لباس است كه جدّ اين خانواده آن را ميپوشيده و بهمين جهت او را ابو قفطان مى‌گفتند و خانواده‌اش نيز به آل قفطان شهرت يافتند و رجوع به ابن قفطان شيخ ابراهيم هم نمايند. (ص 144 ج 5 عن)

آل قنديل‌

از كلمات اعيان الشيعه برمى‌آيد كه خانواده‌ايست در جبل عامل.

(ص 260 ج 10 عن)

آل كاشف الغطاء

تحت عنوان كاشف الغطاء از باب اوّل (القاب) تذكّر داديم.

آل كبه‌

يكى از خانواده‌هاى قديمى بغداد بوده است لفظ كبّه (بر وزن) غصّه) موافق آنچه از كلمات ابن حجر عسقلانى (متوفّى بسال 852 ه ق- ضنب) و ابو الفرج اصفهانى (متوفى بسال 356 ه ق- شنو) و جاحظ (متوفى بسال 255 ه ق- رنه) استظهار شده از القاب قديمه ميباشد.

(ص 37 ج 5 عن)

آل محيى الدين‌

عنوان ديگر آخرى آل ابى جامع سابق الذكر است.