بعضى گويند كه صوفى از صفا و صفوف اشتقاق يافته و در اصل صفوى بوده است كه بجهت ثقل استعمال زبانى، واو را بر فا مقدّم داشته‌اند و شايد در بعضى از كلمات مجلسى هم (صوفيان صفوت‌نشان) اشعارى بهمين مطلب باشد.

بعضى گويند كه صوفى منسوب به صفه (بمعنى سكّو) است و آن‌جايى بوده مسقّف كه در عهد حضرت رسالت در مسجد مدينه براى فقراى مهاجرين تهيه كرده بودند.

ايشان در حدود چهار صد تن بوده، در مدينه سكونت نموده، زراعت و تجارت و قبيله و قومى نداشتند، بهمين جهت با يكديگر محبت مفرط داشتند و با همديگر طريق مودت و مصاحبت مى‌پيمودند، روزها از صحرا هيمه آورده و شبها مشغول عبادت و تعلّم و تلاوت قرآن مجيد مى‌شدند، حضرت رسالت ص هم با ايشان مواسات و مصاحبت و مجالست كرده و صرف غذا مى‌فرمود و ايشان را اصحاب صفه ميگفتند. از آن‌رو كه فرقه صوفيّه نيز در آداب و اطوار خودشان تشبّه بايشان داشته و علاقه‌مند مسكن و منزل و استراحت نبوده‌اند موسوم به صفّى (با ضمّ و تشديد منسوب به صفّه) شدند و متدرجا در اثر كثرت استعمال مبدل به صوفى گرديد. (ص 57 ج 1 طرائق و اطلاعات متفرقه)

بنى الصيداء

يكى از بطون قبيله بنى اسد بن خزيمه از شعب قبائل عدنانيه است و در مقام نسبت بآن صيدى و صيداوى گويند.

(تنقيح المقال ضمن احمد بن على حميرى)

بنى ضبيعه‌

بضمّ اوّل و فتح ثانى، قبيله‌ايست از عرب كه در بصره نازل شده و در آن بلده محلّه‌ايست كه بجهت انتساب ايشان، آن را نيز ضبيعه و در نسبت بآن ضبعى گويند (با همان حركه) مثل جهنى گفتن در نسبت جهينه.

ابو سليمان جعفر بن سليمان ضبعى از اهل يمامه و از ثقات و زهّاد محدّثين شيعه نيز كه در سال صد و هفتاد و هشتم هجرت درگذشته منسوب بهمان قبيله مزبور و يا محلّه مذكوره است. (على الخلاف). در معجم البلدان گويد كه ضبيعه نام دو نفر است يكى ضبيعة بن قيس بن ثعلبه و ديگرى ضبيعة بن ربيعة بن نزار و معلوم نيست كه كدام‌يك از اينها