معروف شدند، اين عنوان كه در بدايت حال مدح بوده از القاب ذمّ گرديد.

(مرصع ابن اثير)

بنى دراج‌

در اصطلاح رجالى جميل بن دراج و برادرش نوح بن دراج و دو برادرزاده‌اش ايّوب بن نوح بن دراج و حسن بن ايّوب مذكور است و شرح حال ايشان و پدرشان ابو الصبيح دراج (بضمّ و تشديد) بن عبد اللّه موكول بكتب رجاليّه است.

بنى دندان‌

از تاج العروس نقل شده كه يكى از بطون علويين است.

بنى دهان‌

(بر وزن عطّار) عنوان خانوادگى جمعى از ادبا و نحويّين و لغويّين بوده و بعضى از ايشان را بعنوان ابن الدهان تذكّر داديم.

بنى دهن- بن معاوية بن اسلم‌

- قبيله‌ايست در يمن كه ضمن عنوان دهنى اشاره نموديم.

بنى راسب‌

قبيله‌ايست از بطون قبيله ازد كه به راسب بن جدعان بن مالك بن نصر بن ازد بن غوث منسوب، در بصره نازل و در نسبت بايشان راسبى گويند و عبد اللّه بن وهب راسبى نيز از ايشان است.

از انساب سمعانى نقل است، از اتفاقات عجيبه آنكه در بصره دو قبيله بنى راسب و بنى طفاوه در سر مردى اختلاف كردند و هريكى مدعى لحوق آن مرد بديشان بوده پس شخصى ديگر در مقام قضاوت گفت كه آن مرد را دست‌بسته بدريا اندازند اگر به ته آب فرورفت از بنى راسب بوده و الّا از بنى طفاوه است اينك آن دو قبيله از آن دعوى صرفنظر نمودند و همانا اين قضاوت از معنى لغوى راسب و طفاوه مأخوذ است كه رسوب فرورفتن در آب و طفاوه برعكس آن است.

در تنقيح المقال بعد از اين جمله كه در شرح‌حال عبد اللّه بن وهب راسبى مذكور داشته از بعض علما نقل كرده كه لايق بحال عبد اللّه بن وهب خارجى آن است كه در آتشش اندازند كه خاكستر شده و ته‌نشين گردد و اين كلام كنايه از سوءحال عبد اللّه بن وهب است‌