خاتمه و پايان‌

اگرچه غرض اصلى در تمامى ابواب پنج‌گانه اين كتاب شرح‌حال اشخاص طبقات متنوعه مذكوره در اوّل كتاب بوده و باب سيّم نيز براى شرح‌حال اشخاص مصدّر بلفظ ابن منعقد است، لكن لفظ بنى هم كه اصلا در زبان عرب در حال اضافه جمع لفظ ابن بوده و در اوّل نام و عنوان خانوادگى اكثر قبائل و بسيارى از اكابر خانواده‌ها در كار و به بنى فلان اشتهار يافته‌اند و بعضا لفظ بنى را هم خصوصا در خانواده‌ها بلفظ آل تبديل داده و آل فلان گفته‌اند (بنى عباس- آل عباس و نظائر آن) و معرفت حال ايشان خصوصا بعد از تذكّر و نام بردن ايشان در ضمن شرح‌حال اشخاص (فلان‌كس از قبيله بنى نجار است) محل رغبت عامّه ميباشد اينك بجهت تكثير فائده تا آنجا كه مقدور نگارنده بود و وسائل موجود ايجاب ميكرد در ضمن دو فصل (بعنوان بنى فلان و آل فلان) بشرح‌حال اجمالى ايشان ميپردازد.

ناگفته نماند در كتاب عشائر العراق تأليف عباس عزاوى كه در اين اواخر در بغداد چاپ شده گويد: قبائل عرب بنام قبائل قحطانيه و قبائل عدنانيه (مضريّه يا نزاريّه) بدو قسمت منقسم است كه اوّلى را آل فلان و دويمى را بنى فلان نامند و اين تقسيم قديمى بوده و مبدأ آن معلوم نيست پس گويد قبيله‌اى سراغ نداريم كه منتسب بيكى از اين دو اصل نباشد مگر بعضى از قبائلى كه انتساب ايشان بيكى از اين دو اصل معلوم نبوده و ايشان را قبائل متحيره نامند و جمعى از علماى انساب خصوصا صاحب عقد الفريد بعضى از ايشان را نگارش داده‌اند و در اين عصر بعضى از قبائل مشهوره ميباشند كه انتساب آنها بهيچ‌يك از اين دو ركن ركين معلوم نبوده و در شمار قبائل متحيّره ميباشند.

انتهى مترجما و ملخّصا.