در پيش و دو برادرش در راست و چپ وى بودند و در موقع نزديكى قبر مطهّر حضرت على ع سبقت گرفته و قنديلها را خاموش ميكرد و در جواب استفسار امام حسن ع از سبب آن، آن فرمودى ميترسم كه نظر بيگانه بقامت خواهرت افتد. عادت حضرت حسين ع نيز آن بوده است كه هنگام ورود آن مخدّره محض از راه تعظيم و اكرام برمى‌خاست و وى را بجاى خودش مى‌نشانيد.

مسافرتهاى زينب كبرى‌

سفر اول: از مدينه بكوفه در حضور مبارك والد معظّم و چند برادر والاگهر با اوردوى بزرگ باعظمت، در نهايت عزّت و غايت وقار و سكينه و جلالت، زير پرچم خلافت برادرش جناب محمد بن حنفيه بيدق‌دار، شوهرش عبد اللّه و ديگر فرزندان جعفر طيّار و اولاد عقيل و ديگر جوانان بنى هاشم و خدم و حشم و رؤساى قبائل همراهش بوده‌اند.

سفر دويم: از كوفه بمدينه بعد از صلح امام حسن ع و معاويه. اين سفر نيز در كمال جلالت و فخامت بوده بلكه بقول بعضى از اجلّه كمتر از اوّلى نبوده است.

سفر سيم: از مدينه بكربلا با اذن شوهرش جناب عبد اللّه بن جعفر طيّار، در موكب همايونى حسينى ع، باز با نهايت وقار و حشمت و عزّت و جلالت، در كجاوه‌هاى مزيّن با حرير و ديبا كه غلامان و كنيزان و اصحاب حسينى در تحت امر او و برادران و برادرزادگان و بنى اعمام و ديگر جوانان بنى هاشم در دورش جمع، بالخصوص حضرت ابو الفضل عباس بن على ع حامل لواى حسينى كه در پاسبانى و رعايت مقامات شامخه آن عقيله بنى هاشم همه‌گونه وظائف جانفشانى را معمول ميداشته است.

سفر چهارم: از كربلا بكوفه و شام، بعد از وقعه جانسوز كربلا كه برخلاف مسافرتهاى سه‌گانه اوّلى با بدن مرتعش، چشم گريان و دل بريان و شكسته و قلب نالان و خسته، تحت اسارت اشقيا، در دورش از يك طرف اطفال و زنان و يتيمان ناله‌كنان، از طرف ديگر شمر و خولى و حرمله و سنان و ديگر ظالمان و غارت‌گران خيام طاهرات‌