وى بيعت كردند و به مرتضى باللّه ملقّبش داشتند و بفاصله يك شبانه‌روز كسان مقتدر بمقام محاربه برآمده و ايشان را كشته و مقتدر را بخلافت برنشاندند و خود ابن المعتز را نيز بامر مقتدر در زندان كرده و در آنجا خفه‌اش نمودند و يا بيضتين او را فشار داده و هلاكش ساختند و با تمامى ذلت در خرابه‌اى بخاكش سپردند (با آل على هركه درافتاد برافتاد).

از اشعار او ميباشد كه در آن حال قتلش گفته است:

(كف و ص 620 ج 1 مه و 446 ت و 279 ج 1 كا و 168 ف و 667 ج 1 س و غيره)

ابن معتوق-

از مشاهير شعراى شيعه اوائل قرن دوازدهم هجرى ميباشد كه نام و نسب او در مدارك موجوده نزد اين نگارنده مختلف است.

در بعضى از آنها شهاب الدّين موسوى حسينى (بى‌ذكر اسم پدر) در بعضى شهاب الدين بن احمد و در جاى ديگر شهاب الدين معتوق نوشته‌اند كه پدرش احمد يا معتوق، و در جائى شهاب الدين احمد بن ناصر است كه نام خودش احمد، شهاب الدين لقب و نام پدرش نيز ناصر ميباشد. در معجم المطبوعات اصلا اسمى براى او ذكر نكرده و همين‌قدر گفته است كه ابن معتوق پسر شهاب الدين بوده و ديوان ابن معتوق هم كه در مصر و بيروت و اسكندريّه چاپ شده اشعار پدرش شهاب الدين (متوفى بسال 1087 ه ق- غفز) ميباشد كه آنها را جمع و تدوين كرده و بنام مدايح و مراثى و اشعار متفرقه بسه قسمت نموده است.

در اعيان الشيعه نيز گويد: همين ديوان چاپى معروف به ديوان ابن معتوق، اشعار شهاب الدين بن احمد بوده و جامع آن پسرش معتوق است و حق آن بود كه آنرا ديوان ابى معتوق ميگفتند نه ابن معتوق. بهرحال در عصر خود شاعر عراق بوده و گوى سبقت از ديگران ربوده و مدايح بسيارى در حق حضرت امير المؤمنين ع و حسنين گفته است.

اشعارش در رقّت لفظ و دقّت معنى ممتاز و سيّدى ميباشد موسوى در اصل حويزى كه‌