حال مرض گفته و بوصيّت خودش در سنگ مزارش نوشتند:

بسال ششصد و چهل و نهم هجرت در قاهره درگذشته و قاضى ابن خلّكان هم در نماز و دفنش حاضر بوده است. (ص 667 ج 1 س و 405 ج 2 كا و غيره)

ابن المطهر- حسن بن سديد الدين يوسف‌

- در باب القاب بعنوان علامه حلى مذكور است.

ابن مطير- حسين‌

- اسدى، از فحول شعراى عرب ميباشد و اين بيت از ابيات قصيده‌ايست كه در مرثيه معن بن زائده گفته است:

زمان و مكان زندگانيش بدست نيامد. (ص 667 ج 1 س)

ابن المظفر- محمد بن حسن بن مظفر

- بعنوان حاتمى در باب اوّل مذكور است.

ابن المعتز- عبد اللّه‌

- بن معتز باللّه محمد بن متوكّل عباسى، مكنّى به ابو العباس، معروف به ابن المعتز، از مشاهير ادبا و مفاخر شعراى عرب زمان غيبت صغرى ميباشد كه اديبى بوده است نحوى صرفى لغوى بيانى عروضى شاعر كاتب منشى بليغ فصيح، در موسيقى نيز ماهر.

ادبيّات را از مبرّد و ثعلب و فصحاى اعراب و علماى نحويّين و اخباريّين فراگرفته و گوى سبقت از ديگران ربود بلكه واضع علم شريف بديع ميباشد كه در سال دويست و هفتاد و چهارم هجرت از بدايع افكار خود بنيان آن علم را نهاد و كتابى هم تأليف كرده و بهمين اسم بديع موسومش داشت كه مجموعا حاوى هفده نوع از محسنات بديعيّه بوده است و بعد از آن در اعصار متتاليه بسيارى بدانها افزوده‌اند.

پيوسته ميگفت كه چهار تن از شعرا بمدلول آيه شريفه: يَقُولُونَ بِأَلْسِنَتِهِمْ ما لَيْسَ فِي قُلُوبِهِمْ‌ افعالشان مخالف اشعار و اقوالشان ميباشد: يكى ابو العتاهيه كه‌