اشتباه بوده و تاريخ تأليف بعضى از كتابهايش بعد از اين تاريخ بوده است. مخفى نماند كه ابن كمونه، صاحب همان شبهه مشهوره در توحيد ميباشد كه در شرح هدايه ملاصدرا و گوهر مراد لاهيجى و بعضى ديگر از كتب معقول با جوابش مذكور و علّامه سبزوارى هم در منظومه‌اش گويد:

(ذريعه و كف و تقريرات كتبى شيخ محمد سماوى و اطّلاعات متفرّقه)

ابن كميل‌

بدر الدين دمياطى محمد ضمن شرح حال شرف الدين اسمعيل مذكور شد.

ابن كناسه- عبد اللّه بن يحيى‌

- مكنّى به ابو محمد، يا محمد بن كناسه، يا محمد بن عبد اللّه بن عبد الأعلى كوفى اسدى، مكنّى به ابو يحيى، از صلحاى شعراى عباسيّين و داماد و خواهرزاده عارف زاهد معروف ابراهيم بن ادهم است كه بسال صد و بيست و سيّم هجرت در كوفه متولد شد و اخيرا در بغداد اقامت كرد، با فصحاى بنى اسد و روات شعرا ملاقات نمود، اشعار كميت اسدى سابق الذكر را از ايشان اخذ كرده و در سيّم شوال دويست و هفتم هجرت در كوفه درگذشت و از تأليفات او است:

1- الانواء 2- سرقات الكميت من القرآن 3- معانى الشعر.

ابن كناسه كنيزكى داشته دنانير نام شاعره و مغنيه كه ارباب فضل و هنر او را با خصال حميده ستوده و با وى مشاعره ميكرده‌اند. على بن عثمان كلابى كه از ادباى آن زمان بوده گويد روزى در حالت حزن و غم بخانه ابن كناسه رفتم، كنيزش دنانير سبب آن را استفسار نمود گفتم كه برادرى داشتم قرشى و الان از دفن وى برميآيم پس دنانير قدرى بفكر رفته و اين بيت را فروخواند:

از اشعار خود ابن كناسه ميباشد كه در مرثيه كنيزك مذكور گفته است: