ششم هجرى عرب ميباشد كه در ادبيّات و نجوم و هيئت خبير و با ابن منير آتى الذكر مناقضاتى داشته كه مشهور است. اشعارش در نهايت سلاست و لطافت بوده و ديوانى هم دارد. روزى در مجلس جشن و طربى حاضر بود، حاضرين در اثر نغمات دلكش مغنّى مجلس بطرب آمده و بناى وجد و انبساط گذاشتند پس ابن القيسرانى گفت:

نيز از ابيات يك قصيده طريفه او است كه حاوى معانى لطيفه ميباشد:

وفات او بسال پانصد و چهل و هشتم هجرت در هفتاد سالگى در دمشق واقع گرديده است.

(كف و ص 120 ج 2 كا و 84 ج 19 جم و 659 ج 1 س)

ابن قيم- محمد

- بن ابى بكر بن ايّوب بن سعد بن حريز دمشقى حنبلى، ملقّب به شمس الدين، معروف به ابن قيم جوزيه، مكنّى به ابو عبد اللّه، از اكابر علما و محدّثين حنبليّه قرن هشتم هجرت ميباشد كه در تفسير و حديث و اصول دين و علم خلاف و مذهب و ديگر علوم اسلاميّه متفنّن، از ابن تيميه سابق الذكر و پدر خود و ديگر اكابر وقت تكميل مراتب علميّه نموده است تا آنكه در حال حيات استادش ابن تيميه نيز مرجع استفاده افاضل شد، نسبت باستاد مذكورش محبت مفرط داشت و امتثال عقائد و اقوال و اوامر او را فرض عين مى‌شمرد، در نشر و ترويج آنها اهتمام تمام بكار ميبرد، كتابهاى او را شرح ميكرد و بارها با وى زندانى شد. عاقبت بر شترش سوار كردند و تازيانه‌اش زدند و در كوچه و بازارش گردش دادند و پيوسته با علماى وقت خود در تحت فشار يكديگر بوده‌اند.

علاوه بر مراتب علميّه بانجام وظائف علميّه دينيّه نيز اهتمام تمام داشت، شب و روز بنماز و تلاوت قرآن مواظب و بارها حج نمود و اهل مكّه از كثرت طواف و