كتاب البلدان يا مختصر كتاب البلدان كه در ليدن چاپ و بعد از وفات معتضد شانزدهمين خليفه عباسى (279 ه ق- رعط) تأليف شده و بجز موارد نادره نامى از بغداد نبرده و فقط بلاد عظيمه را ذكر كرده است. سال وفاتش بدست نيامد و نام او را در قاموس الاعلام احمد بن فقيه نوشته و ظاهر آن است كه پدرش محمد، ملقّب به فقيه بوده است.

(ص 790 ج 1 س و 203 ج 2 ع و 199 ج 4 جم)

ابن الفقيه- عبد الواحد بن ابراهيم‌

- مكنّى به ابو منصور و معروف به ابن الفقيه از مشاهير محدّثين و ادبا بوده و از او است:

در سال ششصد و سى و ششم هجرى قمرى درگذشت.

(ص 654 ج 1 س)

ابن فلاح- منصور

- بن فلاح بن محمد يمنى نحوى، معروف به ابن فلاح، ملقّب به تقى الدين، از ادباى قرن هفتم هجرت ميباشد و از تأليفات او است:

1- الكافى كه دلالت بمعرفت وى در اصول فقه هم دارد چنانچه در روضات گفته و ظاهر كشف الظّنون آنكه كافى ابن فلاح در نحو است و دور نيست كه دو كتاب كافى نام داشته باشد 2- المغنى در نحو و در سال ششصد و هشتادم هجرت درگذشت.

(كف و سطر 34 ص 456 ت)

ابن الفنارى- محمد بن حمزة

- در باب القاب بعنوان فنارى محمد مذكور است.

ابن فندق- على بن زيد

- در باب القاب بعنوان بيهقى على بن زيد مذكور است.

ابن فورجه- محمد بن حمد

- بن محمد بن عبد اللّه بن محمود بن فورجه، يا محمد بن حمزة بن فورجه، يا آنكه نام و نسبش موافق روضات حمد بن محمد بن عبد اللّه بن فورجه ميباشد. بهرحال در اصل بروجردى و يا بقول ثعالبى اصفهانى بوده و در رى اقامت داشت، اديبى است فاضل نحوى لغوى از افاضل قرن پنجم‌