اقوال ارباب تراجم درباره وى تفريطا و افراطا مختلف است، بعضى از ايشان محكوم بفسق، بلكه زندقه و كفر و الحاد و حلول و اتحادش كرده‌اند و برخى زياده از حدّش ستوده و غرائب و كرامات بسيارى بدو منسوب و از متبحّرين علوم دينيّه و فنون عرفان و تصوف و سيروسلوك و طريقت و حقيقت دانسته‌اند و از جمله مجدوبينش شمرده و گويند كه تمامى اشعار خود را در همان حال جذبه و محو و فنا فى اللّه و بيخودى نظم كرده است، بلكه جمعى بتشيّع وى رفته و شيخ بهائى هم در چندين جا از جلد سيّم كشكول با ترحم و دعاى خير يادش كرده است و از بعض ابيات قصيده تائيه او هم استشمام رايحه تشيّع ميشود.

گروهى چنانچه طريق احتياط و سلامت است سكوت ورزيده و قضاوت نكرده‌اند.

وجه ابن الفارض گفتن صاحب ترجمه بنوشته قاضى نور اللّه بجهت لقب قارض داشتن پدرش على ميباشد كه در علم فرائض متخصّص بوده است. ابن خلّكان نيز گويد فارض كسى را گويند كه فروض و وظائف و حقوق لازمه زنان را كه بر ذمّه مردان ثابت است مينويسد ديگر چيزى نگفته و ظاهر آن نيز آن است كه فارض لقب پدرش على بوده است و بهرحال بعضى از ارباب تراجم بهمين جهت او را عمر بن فارض نوشته‌اند چنانچه در صدر عنوان اشاره نموديم و اما عمرو بودن نام او فقط در روضات است و در مدارك ديگر عمر ميباشد.

وفات ابن الفارض بسال ششصد و سى و دويم هجرى قمرى در پنجاه و هفت يا هفتاد و هفت سالگى در قاهره مصر واقع شد و در قرافه مدفون گرديد، قبرش معروف و مزار اهل مصر بوده و جمله: خدا آگاه- 632 مادّه تاريخ وفات او است.

(كف و ص 653 ج 1 س و 505 ت و 417 ج 1 كا و 449 ج 2 مه و 133 لس و 40 ج 1 فع و 80 هب و 380 ض و غيره)

ابن فاضل- محمد بن جرير بن رستم‌

- بعنوان طبرى ابن جرير شيعى مذكور است.

ابن الفتى- سليمان بن عبد اللّه‌

- مكنّى به ابو عبد اللّه، معروف به ابن الفتى، اديب نحوى لغوى، از فضلاى قرن ششم هجرى رى ميباشد كه‌