از تأليفات او است:

1- اعلام الاخوان بتحريم الدخان 2- تحفة ذوى الادراك فى المنع من التنباك 3- العلم المفرد فى فضل الحجر الاسود و غير اينها. از خصائص او است كه تمامى صحيح بخارى را از اول تا آخر در ميان كعبه مكرمه روايت كرده و بسال يكهزار و پنجاه و هفتم هجرت در شصت و يك سالگى وفات يافت. (ص 77 هب و 231 ج 2 مه)

ابن العلقمى- محمد

- بن احمد (محمد خ ل) بن على علقمى بغدادى شيعى، مكنّى به ابو طالب، ملقّب به مؤيد الدين، معروف به ابن العلقمى، وزير روشن‌ضمير مستعصم باللّه آخرين خليفه عباسى (640- 656 ه ق- خم- خنو) از تلامذه عميد الرؤساء هبة اللّه سابق الذكر، عالم فاضل مدبّر كامل، در امور سياسى و زمامدارى كشور خبير، كفايت و فطانت و حسن تدبير او مسلّم و دوستدار اهل تقوى و شيعه بود. در غلبه مغول و تسخير بغداد و انقراض شوكت عبّاسيّه تدابير بسيارى بكار برد كه شرح آنها اطناب و خروج از وضع كتاب است. ابن ابى الحديد معتزلى هم قصائد سبع علويه و شرح نهج البلاغه را بنام وى نظم و تأليف نموده چنانچه حسن بن محمد بن حسن صاغانى سابق الذكر هم دو كتاب مجمع البحرين و عباب را براى او تأليف داده است. عاقبت در همان سال مذكور انقراض بنى عباس و يا در اوائل سال پنجاه و هفتم وفات يافت.

(ص 77 هب و 38 ج 1 فع و 650 ج 1 س و غيره)

ابن علوان عبد الباقى ابن علوان محمد بن عبد الباقى‌

هردو در باب اوّل (القاب) بعنوان زرقانى نگارش يافته است.

ابن علوى سيد احمد بن علوى ابن علوى عبد اللّه بن علوى‌

در باب اوّل، اولى بعنوان مرعشى و دويمى بعنوان حدادى نگارش يافته‌اند.