ابن عبد السلام- احمد

- در باب اوّل (القاب) بعنوان منوفى مذكور است.

ابن عبد السلام- عبد العزيز بن عبد السلام‌

- در باب اول بعنوان سلطان العلماء مذكور است.

ابن عبد القدوس- احمد

- بن على بن عبد القدوس، مصرى مدنى، ملقّب به شهاب الدين، مكنّى به ابو المواهب معروف به شناوى و ابن عبد القدوس، از اكابر علماى عرفاى قرن يازدهم هجرت ميباشد كه اصول طريقت و حقيقت را از شيخ صبغة اللّه بن روح اللّه سندى فراگرفت و كتاب الصحف الناموسية و الصحف الناووسيه در تصوف كه در قاهره چاپ شده تأليف او است. بسال يك هزار و بيست و هشتم هجرت در مدينه درگذشت. (ص 1146 مط)

ابن عبد القيس- عامر

- در باب اول (القاب) بعنوان عنبرى عامر مذكور است.

ابن عبدك‌

در اصطلاح رجالى محمد بن على بن عبدك جرجانى است.

ابن عبد الكافى- على‌

- در باب اول بعنوان سبكى على نگارش يافته است.

ابن عبد المعطى- يحيى بن عبد المعطى‌

- بعنوان ابن معط خواهد آمد.

ابن عبد المنعم- حسين‌

- بن عقيل بن محمد بن عبد المنعم، بزاز واسطى قرشى، معروف به ابن عبد المنعم، اديبى است شاعر كه بحديث نيز اهتمام تمام داشت، خطيب بغدادى از وى روايت كرده و از اشعار او است:

در سال چهار صد و هفتاد و يكم هجرى قمرى درگذشت.

(ص 124 ج 20 جم)

ابن عبد الوارث- محمد

- بن حسين بن محمد بن حسين بن عبد الوارث، اديب نحوى فارسى، مكنّى به ابو الحسين، معروف به ابن عبد الوارث، فنون عربيّه را از دايى خود ابو على فارسى فراگرفت، سياحتها كرد و در رى محل توجه صاحب‌