بكتب رجال و تتبّع كامل خود ارباب‌رجوع ميدارد.

چنانچه اشاره شد ثمالى (بضمّ يا فتح اول و تخفيف ميم) منسوب بر ثماله پدر و سرسلسله يكى از بطون قبيله ازد بوده و آن قبيله و هريك از افراد آن را بجهت انتساب او ثمالى گويند و اصل اسم و نسب او بدين روش است: عوف بن اسلّم بن احجن بن كعب بن حرث بن كعب بن عبد اللّه بن مالك بن نصر بن ازد بن غوث. اما ثماله لقب همين عوف بوده كه بمعنى بقيه اندك ميباشد زيرا در جنگى اكثر ايشان فوت شد و مردم گفتند ما بقى منهم الاثمالة، يا خود ثماله بمعنى كف روى شير است، چون عوف قوم خود را اطعام ميكرد و شير را با كف روى آن، پيش ميهمان ميآورد بدين لقب ملقّب گرديده و قبيله عوف را نيز بجهت انتساب وى بهمين لقب مشهورى او ثماله گفتند و ابو حمزه ثمالى هم از همين قبيله است. در تنقيح المقال بتبعيّت صدوق گفته است كه ابو حمزه از قبيله طى بوده نه ثماله و ثمالى گفتن او بجهت سكونت در كوى ايشان بوده است و بس.

ناگفته نماند كه محمد بن يزيد نحوى معروف به مبرد نيز از همين قبيله ثماله بوده است.

(ص 22 ج 16 عن و كتب رجاليه)

ابو حمزه خراسانى‌

از اكابر مشايخ عرفاى خراسان ميباشد كه در اصل نيشابورى بوده و با مشايخ بغداد ملاقات كرد، در سلك اصحاب جنيد بغدادى منسلك و در زهد و توكّل مقامى عالى داشته و كراماتى بدو منسوب، بسال دويست و نود تمام و يا سيصد و نهم هجرت در نيشابور درگذشت و در جوار شيخ ابو حفص حداد سابق الذكر دفن شد. (ص 711 ج 1 س و 166 ج 2 خه)

ابو حميد ابو حميده‌

در اصطلاح رجالى اولى عمر بن قيس مكى، دويمى عبد الرحمن بن سعد صحابى و موكول بكتب مربوطه هستند.

ابو حنبل طائى‌

در مرصّع ابن اثير گويد در كثرت وفا ضرب المثل است گويند كه كه روزى امرء القيس با اهل و عيال و اسلحه و اموال خود بروى وارد آمد، او هم در حفظ و حراست او اهتمام تمام بكار برده و بهمين جهت ضرب المثل‌