(ص 272 ج 1 ع و اطلاعات متفرقه)

ابن الزبير- عبد اللّه بن زبير

- (بر وزن امير) اسدى، از شعراى شيعه ميباشد، ابو الفرج اصفهانى در كتاب اغانى براى شرح حال او بابى منعقد ساخته و چندى از اشعار او را نقل كرده است. بفرموده سيد ابن طاوس در كتاب ملهوف، در مرثيه مسلم بن عقيل و هانى بن عروه گفته است:

سال وفاتش بدست نيامد و بحكم قرائن قويّه، او غير از ابن الزبير اموى مذكور فوق شاعر بنى اميّه است. (تنقيح المقال و كتب رجاليه)

ابن الزبير- عبد اللّه‌

- بن زبير بن عوام بن خويلد بن اسد بن عبد العزى بن قصى بن كلاب قرشى اسدى، مكنّى به ابو بكر و ابو خبيب كه مادرش اسماء دختر ابو بكر بن ابى قحافه و پدرش زبير نيز يكى از عشره مبشره سابق الذكر است در سال اوّل هجرت و يا بيست ماه بعد از آن در مدينه متولد شد، بعد از آن حضرت، طريق الحاد پيموده و دعوى خلافت كرد، در ايّام دعوى خلافت تا چهل جمعه در حطبه، صلوات بر پيغمبر نگفته و با رغم انف بعضى از اشخاص اعتذار مى‌نمود. روزى به عبد اللّه بن عباس گفت چهل سال است كه عداوت اين اهل بيت در دلم جاگير است و بالخصوص مبغض حضرت على ع بود، روزى در خطبه خود نسبت بآنحضرت بدگوئى كرد، اين خبر مسموع جناب محمد بن حنفيّه شد، دردم، در اثناى خطبه ابن زبير حاضر و روى يك كرسى نشسته و خطبه او را فطع كرد، خودش خطبه بليغى انشا نموده و فضايح او را گوشزد حاضرين نمود (بشرحى كه در كتب مربوطه نگارش داده‌اند). ابن زبير عاقبت روز سه‌شنبه هفدهم جمادى الاخره سال هفتاد و سيّم هجرت بدست حجّاج بن يوسف ثقفى مقتول و مصلوب گرديد.

(تنقيح المقال نقل از ابن ابى الحديد و كلبى و واقدى و ديگر ارباب سير)