كه جوالق، عربىّ الاصل نبوده و معرّب جوال فارسى است و آن ظرفى است منسوج بزرگ كه غالبا بار اسب و ديگر چاروايان بارى، مى‌نمايند و مؤيّد مدّعا قول بعضى از اهل فن ميباشد كه در كلمات عربى، جيم و قاف در يك كلمه مجتمع نگردند. صاحب ترجمه موهوب بن احمد را هم ابن الجواليقى گفتن بجهت آن است كه گويا پدر و يا يكى از اجداد او شغل جوال‌بافى يا جوال‌فروشى را داشته است.

(ص 269 ج 2 كا و 494 ج 1 مه و 113 ت و 205 ج 19 جم و غيره)

ابن الجوزى- ابراهيم‌

- بن احمد بن محمد بن موسى، انصارى، مكنّى به ابو اليسر، معروف به ابن الجوزى، از فقها و شعراى عامّه اواسط قرن چهارم هجرت ميباشد كه شعر خوب ميگفته و از اشعار او است كه بصديق خود محمد بن اصبغ كه دوا خورده بوده فرستاده است:

اخيرا از موطن اصلى خود موصل، ببغداد آمده و بنقل حديث پرداخت تا در سال سيصد و پنجاه و سيّم هجرى قمرى درگذشت. (ص 11 ج 6 تاريخ بغداد)

ابن الجوزى- عبد الرحمن‌

- بن على بن الجوزى، يا عبد الرحمن بن على بن محمد بن على بن جوزى، صدّيقى قرشى بكرى بغدادى تيمى (تيمى خ ل) فقيه حنبلى، ملقّب به جمال الدين، مكنّى به ابو الفرج و ابو الفضائل، معروف به ابن الجوزى، فقيهى است مفسّر واعظ محدّث حافظ، بلكه در طب و تاريخ و تصوف و اكثر فنون متداوله نيز متبحّر، خصوصا در حديث و وعظ و خطابه، علّامه عصر و امام وقت خود بود. در مجلس وعظ او ازدحام عام ميشد، شعر خوب هم ميگفت، نسبش با شانزده واسطه بقاسم بن محمد بن ابى بكر صدّيق موصول و در اظهار مطاعن و نقائص ديگران بى‌پروا بود. به غزالى بجهت تصوّف او طعن ميكرد و ميگفت در كتاب احياء العلوم مطالبى بقالب زده كه شايسته علما نميباشد و كتاب اعلام الاحياء باغلاط الاحيا را در ردّ