منصوب و اخيرا دو مرتبه با كمال عزت و جلالت و مهابت و عفت قاضى القضاة مصر و قاهره گرديد، بعضى از كسانى را كه نسبت قلت علم بدو ميداده‌اند سياست كرده و چندين مرتبه استعفاى او مورد قبول نگرديد و با جلالت بيشتر از سابق در همان مقام قضاوت ابقا شد.

بعد بقضاوت دمشق منصوب يك تفسير ده‌جلدى كه حاوى فوائد و غرائب مطالب بوده با بعضى از مجموعه‌هاى ديگر او كه بخط خودش بوده‌اند بنظر ابن حجر رسيده است. در ماه شعبان هفتصد و نودم هجرت در شصت و پنج سالگى در دمشق وفات يافت.

(ص 38 ج 1 كمن و غيره)

ابن جماعة- عباد

- بن جماعه شافعى، قاضى دمشق بوده و همان است كه در سال هفتصد و هشتاد و ششم هجرى قمرى بهمراهى قاضى برهان الدين مالكى بقتل شهيد اوّل سابق الذكر فتوى داد، در اواخر قرن هشتم زنده بوده و شرحى ديگر بدست نيامد. (ص 52 هب و غيره)

ابن جماعة- عبد العزيز

- بن محمد بن ابراهيم بن سعد اللّه بن جماعة بن صخر يا جماعة على بن حازم بن صخر بن حجر حموى كنانى شافعى، ملقّب به عز الدين، مكنّى به ابو عمر، از افاضل شافعيّه اواسط قرن هشتم هجرت ميباشد كه قاضى القضاة مصر و شام و نيكومحضر بود، در امور و قضاياى وارده و فيصل دادن محاكمات مردم نهايت تصميم و اهتمام بكار ميبرد، دوستدار علم و اهل علم و كثير الحج و كثير المشايخ بود، از ابو حيّان و پدر خود و مشايخ بسيارى كه شماره ايشان بالغ بيك هزار و سيصد تن ميباشد تفقّه و استماع حديث كرد. بسيار آرزو ميكرد كه از قضاوت معزول شود و در يكى از مكّه يا مدينه معزولا مرده باشد تا آنكه عاقبت بآرزوى ديرينه خود نايل آمد، در سال هفتصد و شصت و پنجم از قضاوت استعفا نمود و استعفاى خود را بواسطه قسم دادن بقرآن مجيد قبولانيده و در قاهره مشغول تدريس شد تا در ماه جمادى الاولى يا جمادى الاخره سال هفتصد و شصت و هفتم هجرت در مكّه درگذشت و در حجون بخاك رفت.

(ص 378 ج 3 كمن و غيره)