1- تحفه شاهان كه بزبان تركى در فقه و اخلاق و عقائد تأليف و در استانبول چاپ شده است 2- كليات العلوم كه به كليات ابو البقاء معروف و حاوى قواعد كليّه تمامى علوم متداوله بوده و بارها در ايران و استانبول و قاهره بطبع رسيده است و غير اينها.

(اطلاعات متفرقه)

ابو البقاء- محمد بن مبارك‌

- در باب سيّم بعنوان ابن الخل خواهد آمد.

ابو البقاء- محمد بن موسى‌

- در باب اول بعنوان دميرى نگارش يافته است.

ابو بكر[1]

ابو بكر ابهرى- عبد اللّه بن طاهر بن حارث‌

- طائى، از مشايخ عرفا و صوفيّه ميباشد كه همسنگ شبلى و نظائر وى، مقبول عامّ و خاص، جامع علوم ظاهر و باطن و فنون طريقت و حقيقت بود. بسال سيصد و سيّم هجرت در زمان مقتدر باللّه هيجدهمين خليفه عباسى (295- 320 ه ق- رصه- شك) درگذشت. ابهر ديهى است از اعمال اصفهان و شهرى است مابين قزوين و زنگان و همدان كه قلعه محكمى داشته و در سال بيست و چهارم هجرت در زمان خلافت عثمان مفتوح اسلاميان گرديده است و نسبت صاحب ترجمه بهمين ابهر دويمى ميباشد.

(ص 108 ج 3 مه)

ابو بكر تايبادى- شيخ ركن الدين‌

- يا زين الدين على، از اجلّه علما و عرفا و اولياى قرن هشتم هجرت ميباشد كه جامع كمالات صورى و معنوى، در علوم ظاهرى كامل، در صفاى باطن و كشف و شهود بحرى بوده بى‌ساحل. خواجه بهاء الدين نقشبند بخدمت وى رسيده و سيد شريف جرجانى و ملا سعد تفتازانى با آن‌همه مراتب عالى علمى كه دارند بمقامات وى معتقدند، امير تيمورلنگ صاحب‌قران (771- 807 ه ق-

[1] ابو بكر- در اصطلاح علماى رجال و ارباب تراجم كنيه و يا اسم اصلى جمعى زياد ميباشد كه در محل مقتضى از اين كتاب تحت عناوين متفرقه نگارش يافته است و بعضى ديگر را نيز در اينجا تذكر ميدهد.