است. از اينجا استكشاف ميشود كه ابو علقمة همان عيسى بن عمر نحوى است كه استاد خليل بوده و در نقل قضيه جاحظ با كنيه و جوهرى با اسمش مذكور داشته‌اند و بعنوان ثقفى هم مراجعه نمايند.

(ص 205 ج 12 معجم الادبا و اطلاعات متفرقه)

ابو العلمين- سيد احمد بن على‌

- در باب اوّل (القاب) بعنوان رفاعى سيد احمد مذكور است.

ابو على‌[1]

ابو على- احمد بن محمد

- بن قاسم بن منصور، رودبارىّ الولادة، بغدادىّ المسكن، از اكابر و قدماى مشايخ صوفيّه و از وزرازادگان سلاله كسروى بوده و نسب بانوشيروان مى‌رساند. روزى با مريدان جنيد بغدادى صحبت داشت، در آن اثنا پاره‌اى كلمات حقيقت سمات ايشان در وى مؤثر و محبت اهل طريقت در دلش جاگير شد، در حال، مال‌ومنال و جميع شئونات را ترك كرد و در سلك مريدان جنيد منسلك شد، در اندك‌زمانى بتحصيل و تكميل علوم شريعت و طريقت و جميع كمالات ظاهر و باطن موفق گرديد، اصول طريقت را از جنيد، فقه را از ابو العباس بن سريج، ادبيّات را از ثعلب، حديث را از ابراهيم حربى فراگرفت، تا تمامى كمالات ظاهرى و باطنى را جامع و در فنون طريقت از كبار مشايخ صوفيّه و اعلم ايشان شد، عاقبت بمصر رفته و مرجع استفاضه اكثرى از مشايخ عظام گرديد و بعضى از اكابر درباره او گويد كسى را نديدم كه نسبت بهرسه علم شريعت و طريقت و حقيقت جامع‌تر از ابو على رودبارى بوده باشد و از كلمات ابو على است:

[1] ابو على- در اصطلاح رجالى و ارباب تراجم كنيه جمعى وافر از محدثين و اكابر هرطبقه ميباشد كه بسيارى از ايشان بعناوين مربوطه بباب اول (القاب) و باب سوم (ابناء) نگارش يافته و تجديد تذكر آنها بسيار مشكل و در اينجا فقط بعضى از ايشان را كه تحت عنوان ديگر مذكور نشده تذكر ميدهد و چون برخى از اينها اسم خاصى غير از ابو على ندارند اينك در مقام ترتيب محل و مكان و يا قيد ديگر ايشان نيز رعايت خواهد شد.