حالى بقتلش آوردند و اين قضيه را بتواريخ شيعه و غير آنها نسبت داده است.

نگارنده گويد ظاهر اين عبارت آنكه مراد روضات از پسر متوكّل كه ابو عصيده احمد او را اجازه قتل پدر داده همان معتز باللّه مذكور است و در اين صورت آن مدتى كم كه براى آخرين عمر قاتل پدر معيّن كرده يا براى امتحان ثبات‌قدم معتز در محبت خانواده عصمت بوده (كه او بخوبى از عهده برآمده و با در نظر گرفتن كامياب نشدن از عمر و زندگانى آن عمل را انجام داد) و يا از روى تجربيّات پيشينيان و الّا معتز هشت سال ديگر نيز بعد از متوكّل عمر كرد و بسال دويست و پنجاه و پنجم هجرت درگذشت و تخلّف تجربيّات اين‌جورى خصوصا در جايى كه مقرون با بعضى از مصالح موردى و مرجحات دينى باشد مستبعد نبوده و كثير الوقوع است. ابو عصيده در سال دويست و هفتاد و سيّم يا هشتم هجرت درگذشته و از تأليفات او است:

1- عيون الاخبار و الاشعار 2- المذكر و المؤنث 3- المقصور و الممدود و غير اينها.

(ص 108 ف و 55 ت)

ابو العطا- محمود بن على‌

- در باب اوّل (القاب) بعنوان خاجو نگارش يافته است.

ابو عقبة ابو عقيل‌

در اصطلاح رجالى اولى اهبان بن اوس و عبد الرحمن فارسى صحابى، دويمى حبحاب انصارى و يحيى بن متوكّل است.

ابو عقيل- لبيد بن ربيعة

- در باب اوّل (القاب) بعنوان عامرى لبيد مذكور است.

ابو العكبر

در اصطلاح رجالى ثور بن عزرة است.

ابو العلاء[1]

ابو العلاء- احمد بن عبد اللّه‌

- در باب اوّل (القاب) بعنوان معرى مذكور است.

[1] ابو العلاء- در اصطلاح رجالى جابر بن شمير اسدى، حارث بن زياد شيبانى، حماد بن راشد ازدى، حيان بن عبد الرحمن كوفى، خالد بن طهمان، سليمان بن عبد اللّه و جمعى ديگر است.