بنابراين دور نيست كه اسمعيل دو كنيه داشته و نظير آن بسيار است. بيان بعضى از مراتب مذكوره و لقب بودن بعضى از الفاظ مصدّر بلفظ اب را در ديباچه همين مجلّد تذكر داديم سال وفات محمد بدست نيامد.

(ص 102 ت و 67 ج 42 و 75 ج 1 كا و 28 هب و 34 ج 2 و 250 ج 6 تاريخ بغداد)

ابو عتيبه‌

در اصطلاح رجالى عبد اللّه بن عبد الرحمن اسدى است.

ابو العتيق- ابو بكر بن عمر بن ابراهيم بن دعاس‌

- فارسى حنفى نحوى لغوى شاعر ماهر فصيح فقيه اديب فاضل، معروف به ابن دعاس و ابو العتيق، با سلطان مظفّر معاصر و از وى بسيار بهره‌ور بود، عاقبت بشهر زبيد از بلاد يمن مطرود شد، در ميان اهالى آنجا بسرقت شعريّه متهّم بوده و ميگفته‌اند وقتيكه روز قيامت شعرا را بموقف حساب آوردند ابن دعاس ميتواند بگويد كه خدايا من در مدت عمرم شعرى نگفته‌ام، اين شعر مال فلان شاعر، اين مقطع از فلان و آن مطلع از فلان است، بدين وسيله تبرئه گرديده و اصلا مورد سؤال شعرى نخواهد شد. يكى از ادبا او را مخاطب داشته و اين مسئله نحويّه را از وى استفسار نمود:

پس ابو العتيق بدين روش جواب داد:

ابو العتيق در جمادى الاخره ششصد و هفتاد و ششم هجرت در زبيد درگذشت.

(ص 135 ت)