دكانش بمقامى علمى عالى رسيده و بناى تدريس گذاشت، شعر خوب نيز ميگفته و از غرائب اشعار او ميباشد كه حرف اوّل كلماتش بهمان ترتيب حروف هجاى متداولى است:

بسال هفتصد و پنجاه و سوم هجرى قمرى در هفتاد و سه سالگى درگذشت.

(ص 736 ج 1 س)

ابو عبد اللّه- محمد بن يوسف بن سعاده‌

- از مشاهير علماى قرن ششم اندلس ميباشد كه در ادبيّات و فقه و حديث و تفسير و تصوف دستى توانا داشت، مدتى در مرسيه و بلنسيه و شاطبه قاضى و خطيب و مدرّس بود و از تأليفات او است: كتاب شجرة الوهم المسترقية الى ذروة الفهم. در سال پانصد و شصت و پنجم هجرت در شاطبه درگذشت. (ص 736 ج 1 س)

ابو عبد المعطى- محمد بن عمر

- در باب اوّل (القاب) بعنوان نووى نگارش يافته است.

ابو عبد الملك‌

در اصطلاح رجالى منهال قيسى است.

ابو عبده- حسان بن مالك بن عبده‌

- اندلسى، اديب لغوى، مكنّى به ابو عبده، از خانواده جلالت و وزارت و ائمّه ادب و لغت و وزير مستظهر باللّه عبد الرحمن بن هشام بود، كتاب ربيعه و كتاب عقيل تأليف او بوده و از اشعار او است:

پيش از سال سيصد و بيستم هجرت درگذشت. (سطر 9 ص 208 ت)

ابو العبر- محمد بن احمد

- بن عبد اللّه بن عبد الصمد بن على بن عباس، مكنّى به ابو العباس، ملقّب به ابو العبر، اديبى است شاعر ماهر، تمامى صنايع را توانا و قادر، لكن اشعار او نيز مثل اشعار پدرش (كه بعنوان حامض در باب اوّل نگارش يافته) احمقانه و نيز مثل پدر در هجو و بدگوئى علويّين فروگذارى‌