ابو عبد اللّه‌[1]

ابو عبد اللّه- احمد بن عطا

- رودبارىّ الولادة، ابو عبد اللّه الكنية، از اعاظم مشايخ صوفيّه و عرفاى شام ميباشد كه صورت و سيرت نيكو داشت، بعلوم شريعت و فنون طريقت دانا و خواهرزاده ابو على احمد بن محمد رودبارى آتى الذكر بود، در علم حديث و قرائت و فنون تصوف و طريقت كمالى بسزا داشت، در سيصد و شصت و نهم هجرت در بلده صور از بلاد شام كه نزديكى درياى شام ميباشد درگذشت و جمله شه دين- 369 مادّه تاريخ وفات او است.

(ص 64 ج 1 فع و 204 ج 2 خه)

ابو عبد اللّه- سعدى‌

- محمد بن عبد الواحد حافظ مقدّسى حنبلى، ملقّب به ضياء الدين، مكنّى به ابو عبد اللّه، از مشاهير علما و محدّثين اواسط قرن هفتم هجرى عامّه شام ميباشد كه بمصر و بغداد و مكّه و بلاد خراسان و مرو و موصل و همدان و اصفهان و اقطار ديگر مسافرتها كرد، از مشاهير هرديارى استماع حديث نمود، مراتب علميّه را تكميل و عاقبت بدمشق مراجعت كرد، بتدريس و تصنيف اشتغال يافت، يك دار الحديث تأسيس داده و كتابهاى خود را وقف آنجا نمود و از تأليفات او است:

1- الأحاديث المختارة 2- الأحكام در سه مجلد 3- سير المقادسة در چندين مجلد

[1] ابو عبد اللّه- در اصطلاح رجالى جمعى نامحدود، تماما بكتب رجاليه موكول و همچنين در اصطلاح ارباب سير و تراجم احوال نيز كنيه بسيارى از اجلاى هرطبقه ميباشد كه در باب اول و سوم اين كتاب بعناوين مربوطه بآن دو باب نگارش و تذكر آنها در اينجا محض اطناب بلكه تطويل بلاطائل است. در اينجا شرح حال بعضى از ايشان را كه در آن دو باب نگارش نيافته بطور خلاصه تذكر ميدهد.

ناگفته نماند كه همين كنيه در كتب مقاتل عبارت از حضرت حسين بن على ع و در كتب فقه و اصول و اخبار و آثار دينيه حضرت صادق ع ميباشد و موافق آنچه از رياض العلما نقل شده در كتابهاى شيخ طوسى عبارت از شيخ مفيد و در كتابهاى سيد فخار بن معد موسوى و نظائر وى عبارت از ابن ادريس ميباشد.