هفتم هجرى قمرى در بغداد وفات يافت و در سمت شرقى مقبره مالكيّه بخاك رفت.

بنابر سيّمى كه مشهورتر ميباشد جمله: مرد طالب اهل دين- 386 و بنابر چهارمى جمله:

طالب مراد اهل دين- 387 مادّه تاريخ وفات او هستند.

(كف و ص 67 ج 2 كا و 25 هب و 730 ج 1 س و 212 خه و غيره)

ابو طالب مروزى‌

در باب اوّل (القاب) بعنوان سيد ابو طالب مذكور است.

ابو طالب- مفضل بن سلمة

- در باب اوّل بعنوان ضبى مذكور است.

ابو طالب نحوى‌

- كوفى عامى و نابينا، از نحويّين كوفه ميباشد كه آن علم شريف را از كسائى (متوفى در حدود سال 190 ه ق- قص) اخذ كرد و كتابى در حدود حروف عوامل و افعال تأليف داد و سال وفاتش بدست نيامد.

(ص 338 ت)

ابو طالب- يحيى بن ابى الفرج‌

- در باب سوم بعنوان ابن زباده خواهد آمد.

ابو طالب- يزيد بن مهلب‌

- ضمن شرح حال پدرش تحت عنوان ابو سعيد مهلب مذكور است.

ابو طاهر[1]

ابو طاهر- ابراهيم بن محمد

- بن عمر بن يحيى بن حسين بن احمد بن عمر بن يحيى بن حسين ذى الدمعة ابن زيد شهيد ابن الأمام السجّاد ع، از محدّثين شيعه، به علوى موصوف، در بغداد از ابو المفضل شيبانى روايت كرده و خطيب بغدادى هم كه از تلامذه او ميباشد صحيح الحديث بودن او را تصديق مينمايد. در چهارم صفر چهار صد و چهل و ششم هجرى قمرى در بغداد وفات يافت‌

[1] ابو طاهر- در اصطلاح رجالى، عبد الواحد بن عمر، محمد بن ابى يونس، محمد بن سليمان بن حسن بن جهم، محمد بن عبد اللّه بن احمد، محمد بن عبيد اللّه بن ابى غالب، محمد بن على بن جاك و بعضى ديگر و موكول بدان علم شريف هستند.