ابو طالب‌[1]

ابو طالب- احمد بن بكر بن بقيه‌

- در باب سوم بعنوان ابن بقيه خواهد آمد.

ابو طالب- سيد اسمعيل‌

- حسينى، بعنوان سيد ابو طالب در باب اوّل مذكور است.

ابو طالب- سعد بن محمد بن على‌

- ازدى، مكنّى به ابو طالب، معروف به وحيد يا وحيد بغدادى، از ادباى اواخر قرن چهارم هجرت ميباشد كه در نحو و عروض و لغت و ادبيّات معموله بديگران تقدّم داشت، ديوان متنبّى معروف را شرح كرده و در سال سيصد و هشتاد و پنجم هجرت درگذشت.

(كف و ص 197 ج 11 جم)

ابو طالب- عبد اللّه‌

- در باب اوّل (القاب) بعنوان انبارى نگارش يافته است.

ابو طالب- بن عبد اللّه بن على بن عطاء اللّه‌

- گيلانى لاهيجى اصفهانى، پدر شيخ محمد على حزين سابق الذكر، اصل و مولد و منشأ وى شهر لاهيجان از بلاد گيلان بود، در همان بلده علوم عربيّه و دروس متنى را از ملا حسن لاهيجى معروف پسر ملا عبد الرزاق لاهيجى خواند تا در بيست سالگى باصفهان كه در آن اوان مركز افاضل بوده رفت، رياضيّات را از ملا رفيع يزدى و ديگر علوم متداوله را هم از اكابر علماى آنجا تكميل نمود، زياده بر پنج هزار كتاب داشت، بسيارى از آنها را با خط خودش تصحيح كرده و ببسيارى نيز شرح و حاشيه نوشته و بسيار خوش‌خط و سريع القلم بود، چنانچه روزى هزار بيت كه هربيتى پنجاه حرف است مينوشته است. قاموس و تهذيب الحديث و شرح لمعه و مانند آنها را تا هفتاد كتاب بخط خودش نوشت، در هزار و صد و بيست و هفتم هجرى قمرى در شصت و نه سالگى در اصفهان وفات يافت.

(ص 103 ج 1 نى و غيره)

[1] ابو طالب- كنيه و اسم اصلى جمعى از مشاهير و اكابر ميباشد و در مواردى كه اسم اصلى هم ابو طالب است در اسم پدر و يا قيود ديگر كه بواسطه آنها شهرت يافته‌اند رعايت ترتيب خواهد شد مثل ابو طالب بن حسن و يا ابو طالب نحوى و نظائر آنها.