عامّه ميباشد كه تأليفاتى در تفسير قرآن مجيد و احكام شرعيّه و موضوعات ديگر دارد و در سيصد و شصت و نهم يا پنجاه و چهارم هجرت درگذشت و تفسير او به تفسير ابن حبان معروف و از بعض كلمات كشف الظّنون استظهار ميشود كه نام او محمد بن محمد بن جعفر بستى است و رجوع بابن حبان هم شود. (كف و ص 728 ج 1 س)

ابو الشيص- محمد بن رزين‌

- مكنّى به ابو جعفر، از اعاظم شعراى عرب اواخر قرن دويم هجرت ميباشد كه در رديف شعراى نامى طراز اوّل بود، نوادر و حكاياتى از وى منقول است. در اواخر عمر از هردو چشم نابينا شد و مراثى بسيارى در حق چشمهاى خود گفته و نيز از اشعار او است:

در سال يكصد و نود و ششم هجرت درگذشت. (ص 87 ج 2 ع و 728 ج 1 س)

ابو صادق‌

در اصطلاح رجالى، بشر بن غالب، ربيعة بن ناجد، سليم بن قيس هلالى، عبد خير بن ناجد، كليب جرمى است. شرح اجمالى سليم بعنوان هلالى مذكور و ديگران موكول بدان علم شريف هستند.

ابو صالح‌

در اصطلاح رجالى، احمد بن عبد الملك مؤذن، اشيم بن عبد اللّه خراسانى، خلف بن حماد، عجلان خباز واسطى، عقبة بن صالح و بعضى ديگر است.

ابو صالح- بن سيد ميرزا محسن‌

- يا حسن رضوى تقوى، سيّدى جليل و عالمى است نبيل از اكابر علماى عهد شاه عباس ثانى صفوى (1051- 1077 ه ق- غنا- غعز) كه نسب شريفش با هيجده واسطه بجناب موسى مبرقع ابن امام محمد تقى ع موصول ميشود. در مشهد مقدّس رضوى نقيب الاشراف سادات عالى‌درجات رضويّه تقويّه بود، در عهد شاه مزبور منصب صدر الممالك را داشت و مدرسه صالحيّه آن ارض اقدس كه در اواخر بمدرسه نوّاب شهرت يافته از آثار خيريّه او ميباشد كه در