ابو الرضا[1]

ابو الرضا- صدر الدين‌

- در باب اوّل (القاب) بعنوان صدر الدين صدر مذكور است.

ابو الرضا- فضل اللّه بن على‌

- راوندى در باب اوّل بعنوان ضياء الدين مذكور شده است.

ابو الرضا- محسن بن جعفر

- در ضمن شرح حال برادرش عيسى تحت عنوان ابن الرضا خواهد آمد.

ابو رغال‌

از مردمان زمان جاهليّت قديم ميباشد كه عامل صالح پيغمبر بوده و بجهت رسالت بطرف قومى مبعوث شد، حرام را برايشان حلال گردانيد، در موقع تخريب كعبه رهنماى حبشه هم بود. گويند او نخستين كسى است كه عشريّه (ده‌يك) گرفت، در ظلم و شومى و نحوست ضرب المثل بود و حجّاج قبر او را سنگسار ميكنند. جرير گويد:

(مرصع ابن اثير)

ابو رفاعه‌

در اصطلاح رجالى تميم بن اياس عدوى، حجاج بن رفاعه كوفى، رافع بن مالك خزرجى و عدى بن تميم است.

ابو الرقعمق- احمد بن محمد

- انطاكى شامى، از مشاهير شعرا، مولد و منشأ وى شهر انطاكيه از بلاد شام بود، مدت بسيارى در مصر اقامت كرد، اكثر اشعارش در مدح ملوك و اكابر آن ديار ميباشد. در هردو رشته جدّ و هزل بطرز ابن الحجاج بغدادى آتى الترجمة اشعار طريفه بسيارى دارد و سزد كه او را نيز در در مقابل ابن الحجاج مذكور ابن الحجاج شام گويند و مطلع يكى از قصائد او است:

[1] ابو الرضا- در اصطلاح رجالى عبد اللّه بن بحر و عبد اللّه بن يحيى از اصحاب حضرت امير المؤمنين ع است.