مشرب و لاابالى، پيوسته با كلاهى نمدى در سر و خرقه‌اى كهنه در بر و كتابى كهنه در بغل سياحت ميكرد و پيرامون علائق دنيوى نمى‌گشت و از او است:

روزى ناصر در بغداد كنار دجله با سلمان ساوجى سابق الذكر ملاقات كرد، پيش از شناسائى، سلمان پرسيد كه چه كسى؟ گفت مردى غريب شاعر، سلمان براى امتحانش گفت: دجله را امسال رفتارى عجب مستانه بود پس ناصر فى الحال گفت: پاى در زنجير و كف بر لب مگر ديوانه بود. لطف طبعش را تحسين كرده و بخانه‌اش برد و چند روزى بوظائف ضيافت قيام نمود. وفات ناصر در سال هفتصد و هفتاد و نهم هجرت واقع گرديد.

(ص 259 ض و 4548 ج 6 س و 56 مخل)

ناصر حسين- سيد ناصر حسين‌

ملقّب به شمس العلما، فرزند صاحب عبقات سيد حامد حسين سابق الذكر (متوفى بسال 1306 ه- غشو) عالمى است متبحّر فقيه اصولى محدّث رجالى كثير التّتبّع وسيع الاطّلاع دائم المطالعة، از اعاظم علماى اماميّه هندوستان و مفتى و مرجع اهالى آن سامان كه از والد معظّم خود و سيد محمد عباس تحصيل مراتب علميّه كرد، در تمامى فضائل و كمالات نفسانيّه طاق و پدر والاگهر خود را وارث بالاستحقاق و آن منبع فضل و شرف را نعم الخلف و مصداق اين شعر بود: