هنى الدين- حازم بن محمد بن حسن بن خلف بن حازم‌

- انصارىّ القبيلة، قرطبىّ البلدة، اديب نحوى لغوى، از اكابر ادبا و مشايخ ادب و بلاغت ميباشد كه در نظم و نثر و لغت و عروض و علم معانى و بيان وحيد عصر خود بود، شعر خوب ميگفته و از او است:

از آثار قلمى او است:

1- سراج البلغاء در بلاغت 2- قصيده ميميه در نحو و بعضى از ابيات آن در مسئله زنبوريه باب اول كتاب مغنى ابن هشام مذكور است 3- القوافى. وفات او شب شنبه بيست و چهارم رمضان ششصد و هشتاد و چهارم هجرى قمرى در هفتاد و شش سالگى واقع گرديد.

(ص 204 ت)

هوار هود هوذه هوشمى‌

در اصطلاح رجالى اولى لقب حميد بن زياد، دويمى نصر بن سعيد، سومى احمد بن نصر، چهارمى على بن بندار قاضى و شرح حال ايشان موكول بدان علم شريف است.

هيبتى- شيخ ابراهيم‌

- بعنوان گلشنى نگارش يافته است.

هيدجى- ملا محمد بن معصومعلى‌

- هيدجى زنجانى، از افاضل علماى قرن حاضر چهاردهم هجرت ميباشد كه در آغاز زندگانى در ديه هيدج و چندى در قزوين بتحصيل علم و ادب پرداخت، بعد از تكميل مقدمات لازمه و ادبيّات معموله در طهران فقه و اصول و حديث را از اكابر وقت و كلام و رياضيّات را نيز از ميرزا حسين سبزوارى (كه سرآمد تلامذه حاج ملا هادى سبزوارى بوده) خواند، مدتى هم در حوزه ميرزاى جلوه سابق الذكر بتحصيل و تكميل معارف حقّه و فنون حكميّه پرداخت، پس بعتبات رفت، علاوه بر فقه و اصول بتحصيل معقول نيز اشتغال يافت، اخيرا بطهران مراجعت كرده و بتصفيه باطن و تدريس معقول مشغول شد و بهر دو زبان‌