شيخ ولى بيگ نامى از ملازمان سلطان مجذوب شد و بشعر گفتن آغاز كرد، يك چندى در اثر عشق و محبّت ديوانه شده و در تيمارستان ماند و در همان حال اين شعر را مناسب حال خود گفته است:

يا خود اين شعر را در محبس (كه در اثر عشق متّهم بجنون شده و زندانيش كرده بوده‌اند) گفته است. يك نسخه خطّى از ديوان همايون كه در حدود نهصد بيت ميباشد بضميمه ديوان ديگر بشماره 279 در كتابخانه مدرسه سپهسالار جديد طهران موجود و اوّل آن اين است:

همايون، بعد از وفات سلطان يعقوب مدتى در كاشان زيست، اخيرا به ديهى از ملك نام از توابع قم كه شيخ ولى بيگ نيز در آنجا بوده رفته و هم بسال نهصد و دويم هجرى قمرى آنجا درگذشت. (ص 4747 ج 6 س و 704 ج 2 فهرست كتابخانه)

همايون- عبد العالى‌

- از احفاد محقّق كركى سابق الذكر و از شعراى ايرانى قرن سيزدهم هجرى عهد فتحعلى شاه قاجار ميباشد كه خوش‌خو و نادره‌گو بوده و در فنّ موسيقى نيز بهره‌اى داشت، نسبت به منهيّات دينيّه بى‌پروا و لاابالى و اشعارش نيز از ملاحت خالى بوده و از او است:

بسال هزار و دويست و نهم هجرت در رختخواب خود مقتول شد.

(انجمن خاقان)

همايون- ميرزا نصير الدين محمد

- بن بابرشاه دويمين حكمران هندوستان از اولاد تيمور لنگ ميباشد كه بسال نهصد و سى و هفتم هجرت‌