از آثار قلمى او است:

1- ديوان شعر مرتب 2- شاه و درويش كه در طهران چاپ سنگى شده است 3- صفات العاشقين 4- ليلى و مجنون و اين هرسه مثنوى است.

هلالى در ميان شيعه بتسنّن معروف و متهّم بود، با وجود اين در سال نهصد و سى و ششم يا نهم هجرى قمرى كه عبد اللّه خان اوزبك هرات را مسخّر نمود او را نيز ببهانه تشيّع بقتل رسانيد. در قاموس الاعلام بعد از شرح حال هلالى استرآبادى كه اصلا تركى‌نژاد بوده گويد كه يكنفر هلالى ديگرى نيز بوده شيرازى و او هم در اصل از اولاد ترك بوده و از او است:

ديگر چيزى از زمان و مشخّصات ديگر ذكر نكرده چنانچه نام هيچيك از دو هلالى مذكور را ننوشته است:

بنا بظاهر بلكه صريح كلام تذكره حسينى، هلالى شيرازى همان است كه فوقا بعنوان هلالى استرآبادى نگارش داديم و نامش نيز بدر الدين بوده و سه مثنوى فوق را هم بهمين هلالى شيرازى نسبت داده و گويد كه هلالى دو مثنوى شاه و درويش در صفت تيراندازى شاه گفته است:

در مثنوى صفات العاشقين در صفت نابينائى زليخا گفته است:

در مثنوى ليلى و مجنون خود گويد:

نيز در تذكره حسينى گويد كه هلالى بسال نهصد و سى و ششم هجرت بدست سيف اللّه نامى (بامر عبد اللّه خان اوزبيگ) كشته شد و در تاريخ قتلش گفته‌اند: