وقار- ميرزا احمد

- بن ميرزا محمد شفيع وصال شيرازى سابق الذكر، نخستين فرزند پدر، مانند او داراى كمالات متنوعه و از شعراى عالى‌مقام و افاضل ادباى خجسته فرجام ميباشد.

در بدايت حال تحت تربيت پدر بتحصيلات علميّه پرداخت، بعد از تكميل مقدمات لازمه و ادبيّات متداوله بفقه و اصول و حكمت الهى اشتغال و آنى غفلت ننمود، در خط ثلث و رقاع و شكسته نيز ماهر و بالخصوص در خط نسخ استاد بود و آن را بروش خطّاط معروف احمد نيريزى مينوشت، ده قرآن و صد فقره دعوات متفرقه با خط نسخ زيبا نوشت، بعد از وفات پدر بدرخواست اكابر هندوستان باتّفاق برادرش حكيم شيرازى بهند رفت، در اثناى آن مسافرت در بمبئى كتاب مثنوى مولوى را با خطّ نسخ با قلم خفى بقطع كوچك با حواشى سودمند از خودش نوشته و بطبع رسانيد. بنقل گلشن وصال، حاج ملا هادى سبزوارى كه شرحى بر مثنوى نوشته ميگفته است كه اگر ميدانستم وقار شرح مفيدى بدين اختصار نوشته آن‌همه رنج را متحمل نميشدم، اخيرا باز بشيراز مراجعت نمود و مشغول تأليف و تدريس و تعليم و تربيت شد تا در سال هزار و دويست و هفتاد و چهارم هجرت بعد از وفات برادرش حكيم، باتفاق دو برادر ديگرش توحيد و فرهنگ بطهران رفت و در اثر فضل و ادب و خطّاطى و سخنورى و كمالات متنوعه كه داشته‌اند مورد تجليل اولياى امور و مرجع استفاده دانشوران گرديدند و مقدم ايشان را مغتنم ميشمردند تا آنكه برادر ديگرش داورى كه در اثر مرگ بعضى از برادران و مسافرت بعضى ديگر از ايشان، ديده گريان و دلى سوزان داشت نامه‌هاى حاكى از درد و غم و اشعار مشعر بر غصّه و الم به وقار ميفرستاده كه از آن جمله است:

عكس ميرزا احمد وقار شيرازى نقل از كتاب گلشن وصال- 35