وفات وصفى بسال هزار و بيست و پنجم يا سى و پنجم يا شصت و سوم هجرى قمرى در بلده اجمير از بلاد هند واقع گرديد.

(ص 3107 ج 4 و 4687 ج 6 س و 51 ج 2 مع و 264 ض)

وضاح اليمن- عبد الرحمن بن اسمعيل‌

- از مشاهير شعراى عرب عهد وليد بن عبد الملك ششمين خليفه اموى (86- 96 ه ق- فو- صو) ميباشد در موقعى كه ام البنين زن عبد الملك بزيارت بيت اللّه الحرام رفته بوده در حق او گويد:

همينكه بسمع وليد رسيد بقتل وضاح فرمان داد. يا بنوشته بعضى، ام البنين در آن مسافرت بجهت كثرت حسن و جمال عبد الرحمن مفتون و مجذوب او شد، بعد از موسم حج او را توى صندوقى بسراى وليد بردند پس از چندى قضيه كشف شد و وضاح را كشتند، همانا عبد الرحمن را وضاح اليمن گفتن نيز بجهت همان جمال و يمنى بودن او ميباشد و بس.

(ص 38 ج 1 خيرات حسان)

وضاحى- محمد بن حسين‌

- بن على بن حسين بن يحيى بن حسان بن وضاح انبارى، مكنّى به ابو عبد اللّه، معروف به وضاحى، اشعر شعراى عرب اواسط قرن چهارم هجرت ميباشد، اخيرا بايران منتقل و در نيشابور اقامت گزيد، از اشعار او لاميه‌ايست كه در معارضه لاميه امرؤ القيس سروده و از ابيات آن است:

وفات او در سيصد و پنجاه و پنجم هجرت در نيشابور واقع گرديد.

(ص 241 ج 2 تاريخ بغداد)

وطواط- ابراهيم‌

- انصارى، مكنّى به ابو اسحق، بنوشته اعيان الشيعة از علماى اماميّه قرن ششم هجرت و مؤلف كتاب مطلوب كل طالب من كلام على بن ابيطالب ع ميباشد كه بصد كلمه سراپا حكمت از كلمات قصار آن بزرگوار با