وشاء[1]

وشاء- حسن بن على بن زياد

- كوفىّ البلدة، بجلىّ القبيلة، ابو محمد الكنية، و شاء اللّقب كه گاهى به ابن بنت الياس ملقّب ميباشد دخترزاده الياس صيرفى خزّاز بود بهمين جهت گاهى خود حسن را نيز به خزاز يا صيرفى موصوف دارند.

حسن وشّاء از وجوه و اعيان شيعه و اكابر و ثقات اصحاب حضرت رضا ع بود و گويد در مسجد كوفه نهصد نفر از مشايخ حديث را ديدم كه همه‌شان بلاواسطه از حضرت صادق ع روايت ميكردند. احمد بن محمد بن عيسى گويد كه براى طلب حديث بكوفه رفتم، با وشّاء ملاقات كرده و خواستار كتابهاى علاء الدين رزين و ابان بن عثمان گرديدم، بعد از احضار آنها خواستار اجازه روايت آنها شدم گفت: رحمك اللّه جاى شتاب نيست هردو نسخه را برده و رونوشت كرده و بعد از آن از من استماع كن، احمد گفت دنيا محل حوادث است و از حلول اجل حتمى اطمينان ندارم كه بدان واسطه از توفيق استماع احاديث آن دو كتاب و روايت آنها محروم مانده باشم، وشّاء گفت اگر ميدانستم كه اهميّت طلب حديث بدين پايه خواهد شد هرآينه ديگر زياده ميكردم. جزاهم اللّه عن الاسلام خير الجزاء.

بارى سه كتاب ثواب الحج و المناسك و النوادر تأليف وشّاء ميباشد و صدوق هم بچهار واسطه از وى روايت ميكند. سال وفات وشّاء بدست نيامد.

(كتب رجاليه و ص 261 هب)

[1]- وشاء- بصيغه مبالغه، بمعنى جامه منقش و نقش‌كننده جامه و فروشنده وشى كه نقش و زينت و لباس منقوش و نوعى از لباس ابريشمى است. در اصطلاح رجالى لقب جعفر بن بشير، حسن بن على بن زياد، زياد بن حسن، زياد بن هيثم ميباشد و بنا بتصريح بعضى از علماى رجال لفظ وشاء در صورت اطلاق و نبودن قرينه منصرف بحسن بن على مذكور است و بس.

ما هم بشرح حال اجمالى حسن مذكور و بعضى از ملقبين بهمين لقب وشاء ميپردازيم.

(كتب رجاليه)