واله بسال هزار و دويست و بيست و نهم هجرى قمرى در اصفهان درگذشت و در مرقد مخصوصى كه در وسط صحن تكيه مزبور ساخته بودند مدفون شد و در روى مرقدش يك سنگ مرمر ممتازى نصب كردند و خودش بر روى آن سنگ شرحى در عقائد حقّه اثنى عشريه و وصيّت مردم بترك لذّات و شهوات دنيوى در حال مرض موت بعربى با خط تعليق كه بسيار ممتاز بوده نوشته و در ضمن آنها يك شعر فارسى در توحيد و يكى ديگر هم در خلوص معرفت خود مندرج ساخته است:

واله داراى ديوانى مشتمل بر قصائد و غزليّات و رباعيّات و مقطّعات بوده و يك مثنوى هم دارد كه شماره ابيات آن در حدود پانصد و دو بيت ميباشد و يك نسخه خطّى آن بشماره 420 در كتابخانه مدرسه سپهسالار جديد طهران موجود است.

(انجمن خاقان و ص 559 ج 2 مع و 696 ج 2 فهرست كتابخانه)

والى- حاج ملا جعفر استرآبادى‌

- بعنوان شريعتمدار نگارش داده‌ايم.

وامق و عذراء[1]

وامق- حاج ميرزا حسين‌

- ذيلا ضمن شرح حال وامق ميرزا محمد على بن مير محمد باقر اشاره خواهد شد.

[1]- وامق و عذرا- بنوشته قاموس الاعلام وامق نام شخصى موهوم و خيالى ميباشد كه عاشق عذرا نامى بوده و داستان وامق و عذرا مشهور (مثل داستان مجنون و ليلى) و از طرف شعراى بسيارى نظم و مشهورترين آنها منظومه فرخارى است. نگارنده گويد اديب معروف رفعت شيروانى و عنصرى مشهور نيز داستان وامق و عذرا را نظم كرده‌اند و ظاهر اينها حقيقى بودن اين قصه است.