حال كه كيسه را بواقدى فرستاده خودش چيزى غير از آن كيسه نداشته و لكن او را بنفس خود مقدّم كرده است بجهت انجام ضروريّات خود چيزى داير بر تنگدستى بهمان صديق سيّمى نوشته و او هم نفس آن صديق هاشمى را بنفس خود مقدّم داشته و عين كيسه را بدو فرستاده است. در نتيجه مكشوف گرديد كه سه نفر صديق جانى و صميمى با همان كيسه پربركت وظائف لازمه ايثار و مواسات و صداقت را معمول داشته و باز كيسه در جاى اصلى اوّلى خود باقى مانده است پس صد درهم از آن كيسه بزن واقدى داد و بقيه را هم مابين سه نفر صديق مذكور سه قسمت نمودند. چون اين قضيه بسمع مأمون رسيد هفت هزار دينار بديشان بخشيد كه هزار دينارش مال زن واقدى باشد و بقيه هم اثلاثا بسه نفر صديق مذكور عايد گردد. بايد اثر حسن نيّت و صفا و صداقت را ديد و عبرت گرفت و ذخيره و دستور اخلاقى نمود.

(ص 695 ت و 260 هب و 83 ج 2 كا و 144 ف و 277 ج 18 جم و 1907 مط و 4663 ج 6 س و 146 ج 2 ع و متفرقات ذريعه و كف و غيره)

واقفه يا واقفيه‌

در اصل بحكم معنى لغوى اصلى، نام عمومى هرفرقه‌اى ميباشد كه در يكى از مسائل امامت متوقف مانده و بهيچيك از طرف نفى و اثبات ديگران اظهار نظر نميكرده‌اند، مثلا كسانى را كه در حضرت على ع توقف كرده و بيازده امام ديگر معتقد نبوده‌اند، يا شش امامى بوده و در حضرت امام صادق ع توقف كرده و بشش امام ديگر بعد از او معتقد نبوده‌اند و هكذا كسانى را كه بعد از وفات امام حسن عسكرى ع در امامت برادرش جعفر و فرزندش حضرت حجة بن الحسن ع توقف كرده و امامت هيچكدام را قبول نداشته‌اند واقفه ميناميدند. همچنين كسانى را كه در افضليّت حضرت على ع بر ساير صحابه و يا عكس آن توقف كرده و بهيچ‌يك از طرفين اظهار نظر و عقيده نميكردند واقفه ميگفته‌اند. ولى در اصطلاح علماى كلام و رجال، نام خصوصى فرقه‌ايست هفت‌امامى، از فرق شيعه كه در امامت حضرت امام موسى كاظم ع توقف كرده‌اند بدين معنى كه امامت را در آن بزرگوار ختم داده و آن حضرت را خاتم الائمّة