آن كتاب را در ردّ كتابهاى شيخ على مذكور تأليف داده بوده است. نام و شعر و سال وفات و مشخّص ديگرى بدست نيامد. (ص 121 ج 2 ذريعه و 4656 ج 6 س)

وارسته- امامقلى بيگ‌

- از فضلا و شعراى عهد صفويّه ميباشد كه اصلا از ايل چكنى بلكه از رؤساى آن طايفه و به ملا وارسته معروف بود، در نظم و نثر خيالى غريب داشت، مدتها در هند سفر كرده و شعر بسيار گفته و سوانح سفرى نوشته است. اخيرا باصفهان آمد و در اوائل جلوس شاه عباس ثانى بدربار شاه راه يافت، از راه مضحكه با ميرزا مظفّر ترك گفتگوهاى درشت نموده پس به يزد رفت، در آنجا نيز خشونتى بين ايشان واقع و زبان بهجو او گشاده و مثنوى نمكينى در اين باب گفت، سپس در اصفهان دلالى هيزم و زغال ميدان كهنه را بوظيفه خود گذرانيد تا در سال هزار و هفتاد و پنجم هجرى قمرى درگذشت و از او است:

(ص 4656 ج 6 س و 335 تذكره نصرآبادى)

واسطى‌[1]

واسطى- حسين بن عبد اللّه‌

- مكنّى به ابو عبد اللّه، بنوشته هدية الاحباب فقيه معاصر سيد مرتضى (متوفى بسال 436 ه ق- تلو) بوده‌

[1]- واسطى- در اصطلاح رجالى لقب ابان بن مصعب، ابراهيم بن حيان، ابراهيم بن عطية، بسطام بن شابور، موسى بن بكر (بكير خل) و بعضى ديگر بوده و نسبت آن به واسط ميباشد كه نام چندين موضع از بلاد عرب و عجم است چنانچه در هريك از حجاز و نجد و موصل و دجيل و اندلس و حلب و يمن و يمامه و مكه و جزيره و حله و حلب و بلخ و قرب دروازه طوس و غير اينها موضعى است موسوم بهمين اسم واسط و مشهورتر از همه واسط عراق ميباشد كه مابين كوفه و بصره واقع و مسافت مابين آن و هريك از آنها پنجاه فرسخ و بنا كرده حجاج بن يوسف ثقفى است و بهمين جهت واسط حجاج نيز گويند. در اينجا شرح حال اجمالى بعضى از اشخاص منسوب به واسط را (واسطى) تذكر ميدهيم و تعيين اينكه كدام‌يك از مواضع مذكوره است موكول بقرائن و تتبع خود علاقمندان ميباشد و ظاهر آن‌كه در صورت نبودن قرينه منصرف بهمين واسط حجاج است.