نصرآبادى‌[1]

نصرآبادى- شيخ ابو القاسم، ابراهيم بن محمد

- از اكابر صوفيّه و عرفاى اواسط قرن چهارم هجرت ميباشد كه از شيخ شبلى جعفر بن يوسف (متوفى در حدود سال 340 ه ق- شم) اجازه ارشاد داشته و خليفه وى بود، در قريه نصرآباد اصفهان خانقاهى داشته كه تاكنون باقى و بتكيه ميان ده نصرآباد معروف و مدفنش نيز بنوشته بعضى همانجا بوده است، يا موافق ظاهر كلمات بعضى ديگر، اخيرا در مكّه مجاورت نموده و هم در آن ارض اقدس بسال سيصد و شصت و هفتم يا هفتاد و دويم هجرى قمرى درگذشت. كرامات بسيارى بدو منسوب و هريك از دو جمله:

قاسم نيك‌نام- 372 و قطب دوران- 372 مادّه تاريخ وى ميباشد. بقول بعضى در مدينه وفات يافته و قبرش نيز در بقيع است و خودش قبلا بطور مكاشفه مدفن خود را خبر داده بود و شيخ ابو عبد الرحمن محمد بن حسين صاحب دو كتاب تفسير الحقائق و طبقات المشايخ (متوفى بسال 412 ه- تيب) مريد وى بوده و خرقه از دست او پوشيده است.

(مقدمه تذكره نصرآبادى و ص 210 ج 2 طرائق)

نصرآبادى- ميرزا امين‌

- از فضلاى اواخر قرن يازدهم هجرت ميباشد كه با ميرزا محمد طاهر مؤلف تذكره نصرآبادى معاصر و نوه خالوى وى بود. در تذكره مذكور گويد ادراك و شعور او بمرتبه‌ايست كه شرح نتوان داد و با

[1]- نصرآبادى- منسوب به ديهى نصرآباد نام است از دهستان ماربين، از مضافات اصفهان، و ماربين بوفور آب و درخت و ميوه بتمامى دهستانهاى اطراف اصفهان برترى دارد و از كثرت درخت مانند جنگل پردرختى پديدار است و آفتاب كمتر بزمين آن مى‌افتد چنانكه گفته‌اند:

ديه نصرآباد بالخصوص از حيث آب و درخت و باغات و بيشه كه همه آنها در حوالى زاينده‌رود واقع است ببسيارى از قراء ماربين مزيت داشته و همواره جايگاه دانشمندان و عرفا بوده است و هنوز خانقاه شيخ ابو القاسم نصرآبادى (كه مذكور ميشود) در آنجا برقرار ميباشد و در اينجا بشرح حال اجمالى بعضى از منسوبين آن، ميپردازيم.