دامن مكش از دستم اى بت كه بامّيدت‌

يكباره كشيدستم دست از همه دامانها

پروانه‌صفت گردم گرد سر هرشمعى‌

از روى تو چون روشن شد شمع شبستانها

مقصود من محزون از باغ تماشا نيست‌

چون بوى تو دارد گل گردم بگلستانها

بدين دردم طبيبى مبتلا كرد

كه درد هردو عالم را دوا كرد

خوشا حال كسى كاندر ره عشق‌

سرى درباخت يا جانى فدا كرد

در ميخانه بر رويم گشادند

مگر ميخواره‌اى بر من دعا كرد

صفائى تا مريد ميكشان شد

عبادتهاى پيشن را قضا كرد

از بيم ملامت رهم از ميكده بسته است‌

از خانه ما كاش بميخانه درى بود

يك ديده بروى تو گشاديم و ببستيم‌

چشم از دو جهان وه چه مبارك نظرى بود

اعضاى تن خود همه كاويدم و ديدم‌

در هررگ و هرپى ز غمت نيشترى بود

تا مغبچگان مقيم ديرند

در دير مغان مرا مقام است‌

آن آيه كه منع عشق دارد

واعظ بنما بمن كدام است‌

وان مى كه بدوست ره نمايد

آخر بكدام دين حرام است‌

گفتيم بسى ز عشق و گفتند

اين قصه هنوز ناتمام است‌

از خانه ما نهفته راهى است‌

تا منزل او كه يك دو گام است‌

در ميكده ز آن شده صفائى‌

كاين مدرسه منزل عوام است‌

اين خمار كهنه ما را بجامى كو علاج‌

از سبو يا خم چه خيزد كاش ميبودى يمى‌

آدميزادى كه ميگويند اگر اين مردمند

اى خوشا جائى كه خود آنجا نباشد آدمى‌

ترسم نشده غوره انگور خزان آيد

يا مى نشده انگور ماه رمضان آيد

در حيرتم آيا ز چه رو مدرسه كردند

جايى كه در آن ميكده بنياد توان كرد