او رود نيل را بدان كلمات سحر ميكند كه آبش زايد نشده و نرخ اجناس گران‌تر گردد نزديك وى رفت و با پايش زده و برود نيلش افكند و ديگر خبرى از وى معلوم نشد.

مخفى نماند كه صاحب ترجمه ابو جعفر نحاس را ابن النحاس هم گويند و او غير از ابن نحاس مشهور محمد بن ابراهيم است كه در باب كنى بهمين عنوان ابن نحاس خواهد آمد.

(ص 60 ت و 30 ج 1 كا و 182 ج 2 ع و 224 ج 4 جم و غيره)

نحليه‌

اصحاب حسن بن على نحلى است كه امامت را فقط در اولاد امام حسن مجتبى صحيح ميدانستند و در افريقاى شمالى و مركزى بوده‌اند.

نحوى‌

لقب رجالى احمد بن معقل، حسن بن خالويه، خليل بن احمد، طاهر بن احمد و بعضى ديگر است.

نخاس‌

با خاى نقطه‌دار در ضمن نحاس (با حاى بى‌نقطه) مذكور است.

نخجوانى‌[1]

نخجوانى- احمد بن ابى بكر

- بعنوان نجم الدين مذكور شد.

نخجوانى- ملا محمد على بن حاج خداداد

- نخجوانىّ الاصل و الولادة، نجفىّ المسكن و المدفن، از مشاهير علماى اماميّه زمان خود ميباشد كه فقيه اصولى محدّث رجالى نيكوسيرت صافى‌سريرت بود، نسبت بخانواده رسالت ص خصوصا حضرت سيد الشهدا ع محبت مفرط داشت، همه‌روزه بعد از نماز صبح مصائب جانسوز آن امام مظلوم و وقايع روز عاشورا را ذكر كرده و گريه و نوحه مينمود. وى از تلامذه حاج ميرزا حبيب اللّه رشتى و فاضل ايروانى و فاضل شرابيانى مذكورين در اين كتاب بوده و بعد از وفات شرابيانى مرجع تقليد قفقازيّه و جمعى وافر از ديگر بلاد شيعه گرديد. از تأليفات او است:

[1]- نخجوانى- بفتح اول و ضم ثالث منسوب است به نخجوان از بلاد آذربايجان كه فعلا در تصرف دولت روسيه است.