قبيله مذحج است.

مسمعى-

لقب رجالى عبد اللّه بن عبد الرحمن اصم و محمد بن عبد اللّه و غيره است.

مسندة الشام- امة العزيز بنت نجم الدين‌

- محدّث، از مشاهير محدّثان نسوان ميباشد كه از زينب بنت اسمعيل اخذ حديث كرد، از آن رو كه در بلاد شام در ترتيب اسناد احاديث و معرفت حال روات آن‌ها متفرّد و بر تمامى معاصرين خود مقدّم بوده بهمين لقب اشتهار يافت و استاد او زينت را نيز مسندة الشام ميگفته‌اند.

در خيرات حسان گويد زينب بنت اسمعيل معلّمه امّة العزيز بنت نجم الدين محدّث و اين زن محدّثه‌ايست مشهور به مسندة الشام، از محدّث مشهور ابن عبد الدائم و ديگران اخذ حديث كرده و در محرّم سال هفتصد و پنجاهم يا اواخر ذيحجه چهل و نهم هجرت در زياده بر نود سالگى درگذشت و از معمّرين محدّثين بوده است.

(ص 34 ج 1 و 37 ج 2 و 87 ج 3 خيرات حسان)

مسندة الشام- زينب بنت اسمعيل‌

- ضمن مسندة الشام فوق مذكور شد.

مسند الدنيا- سليمان بن احمد

- بعنوان طبرانى مذكور داشتيم.

مسوف-

لقب رجالى وهيب بن حفص است.

مسيح- ركن الدين، مسعود بن حكيم نظام الدين على‌

- كاشانى، معروف به ركناى كاشانى و حكيم ركناى كاشانى بنوشته قاموس الاعلام از مشاهير شعراى ايرانى ميباشد كه در طب و فلسفه و فنون حكمت يدى طولى داشته و مورد عنايات ملوكانه شاه عباس ماضى بود، عاقبت از شاه عباس رنجيده‌خاطر شده و بهندوستان رفت، در آنجا مشمول مراحم اكبر شاه (963- 1014 ه ق- ظسج- غيد) و پسرش جهانگير شاه (1014- 1037 ه ق- غيد- غلز) گرديد، بعد از جلوس شاه جهان پسر جهانگير شاه استيذان نموده و در صد و پنج سالگى بزيارت مشهد مقدّس رضوى مشرّف گرديد، بعد از وفات شاه عباس باز بوطن خود برگشته و در سال يكهزار و شصت و ششم هجرت درگذشت و از او است: