محيى الدين- محمد بن يحيى بن ابى منصور

- نيشابورى خبوشانى، فقيه شافعى، مكنّى به ابو سعيد يا ابو سعد، رئيس فقهاى شافعيّه نيشابور، مدرّس مدرسه نظاميّه آنجا بوده سپس در مدرسه نظاميّه هرات تدريس مينمود، حوزه درس وى محل استفاده افاضل بود و يكى از ايشان، در بيان حسن تقرير و بيان او، اين شعر را گفته است:

از اشعار خود محمد بن يحيى است:

كتاب الانتصاف فى مسائل الخلاف و المحيط فى شرح الوسيط كه كتاب وسيط نام استاد خود ابو حامد غزالى را كه در فقه شافعى ميباشد شرح كرده از مصنّفات او است. در سال پانصد و چهل و هشتم هجرى قمرى وفات يافت و لفظ محشر- 548 هم مادّه تاريخ او است و يا خود در ماه رمضان آن سال و يا سال پانصد و پنجاه و سيّم هجرت در دست طايفه غزكه با سلطان سنجر محاربه داشته و نيشابور را مسخر نمودند مقتول گرديد چنانچه خاك در دهانش كرده و هلاكش نمودند. از اشعار قصيده‌ايست كه خاقانى شيروانى در مرثيه او گفته است:

(ص 39 ج 2 كا و 237 هب و 725 ت)

محيى الدين- محمد شاه بن على‌

- بعنوان فنارى پير محمد مذكور داشتيم.

محيى الدين- مغربى، يحيى بن محمد

- بعنوان حكيم مغربى نگارش يافته است.

محيى الدين- يحيى بن شرف الدين‌

- بعنوان نووى خواهد آمد.